Centrale Raad van Beroep, hoger beroep socialezekerheidsrecht

Appellante heeft voor het laatst gewerkt als medewerker verpakking voor 30,29 uur per week. Op 19 juli 2019 heeft zij zich ziekgemeld met psychische en lichamelijke klachten. Appellante heeft op 28 april 2021 een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) aangevraagd. Naar aanleiding daarvan heeft een onderzoek plaatsgevonden door een verzekeringsarts van het Uwv. Deze verzekeringsarts heeft de beperkingen van appellante neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 10 augustus 2022. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante haar eigen werk niet meer volledig kan doen, maar dat aangepast eigen werk voor gemiddeld 20 uur per week past binnen de beperkingen zoals neergelegd in de FML. Berekend is dat appellante 33,97% arbeidsongeschikt is. Het Uwv heeft bij besluit van 21 september 2021 de WIA-aanvraag van appellante met ingang van 12 augustus 2021 geweigerd omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is.

Naar aanleiding van het bezwaar van appellante hebben de verzekeringsarts bezwaar en beroep en de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep onderzoek gedaan en rapporten opgesteld. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de FML aangepast wat betreft rubriek 6 Werktijden. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft het arbeidsongeschiktheidspercentage opnieuw berekend op 33,97%. Het Uwv is op basis hiervan bij besluit van 12 mei 2023 (bestreden besluit) bij de weigering van de WIA-uitkering met ingang van 12 augustus 2021 gebleven.

Appellante is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellante heeft zich op het standpunt gesteld dat het Uwv ten onrechte een urenbeperking van 20 uur heeft gehanteerd. Deze urenbeperking is volgens appellante niet passend, onzorgvuldig en onjuist. De oorspronkelijke vaststelling van de verzekeringsarts, te weten een urenbeperking van 16 uur per week, komt overeen met de werkelijke situatie en is wel juist. Appellante heeft voorts aangevoerd dat haar psychische en lichamelijke klachten zijn onderschat en ernstiger zijn dan is aangenomen door de verzekeringsarts, waardoor zij de geselecteerde functies niet kan vervullen.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

De gronden die appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, zijn in essentie een herhaling van wat zij in beroep heeft aangevoerd. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat geen aanleiding bestaat te twijfelen aan de juistheid van het bestreden besluit. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen, worden onderschreven. Hieraan wordt het volgende toegevoegd.

In dit geval berust de schatting onder toepassing van artikel 9, aanhef en onder h en i, van het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten op de werkzaamheden van appellante als medewerker verpakking . Daarbij is van belang de vraag of de betreffende werkzaamheden passend kunnen worden geacht voor de werknemer en, daarmee samenhangend, of de genoten verdiensten als representatief voor de resterende verdiencapaciteit kunnen worden aangemerkt. Bij dit laatste speelt ook de duurzaamheid van de arbeidsverrichting een rol. Verwezen wordt naar de door de Raad ontwikkelde rechtspraak, zoals onder meer neergelegd in de uitspraken van 18 maart 2011 (Voetnoot 1) en 20 december 2017 (Voetnoot 2). De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat inzichtelijk is gemotiveerd dat de arbeid die appellante op de datum in geding verrichtte passend is, dat zij deze duurzaam kon verrichten en dat de verdiensten uit deze arbeid als representatief voor de resterende verdiencapaciteit kunnen worden aangemerkt. Voorts is uit de arbeidskundige rapportage van 20 september 2022 voldoende inzichtelijk gebleken waarom de verzekeringsarts na overleg met de arbeidsdeskundige toch een urenbeperking van 20 uur passend achtte op de datum in geding.