Centrale Raad van Beroep, hoger beroep socialezekerheidsrecht

Appellant heeft voor het laatst gewerkt als beveiliger voor 37,93 uur per week. Op 28 oktober 2019 heeft hij zich ziekgemeld met lichamelijke en psychische klachten. Nadat appellant een aanvraag om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) had ingediend, heeft onderzoek plaatsgevonden door een verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige van het Uwv. De verzekeringsarts heeft vastgesteld dat appellant bij het verrichten van werkzaamheden beperkingen heeft en heeft die beperkingen neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 28 maart 2022. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellant niet meer geschikt is voor zijn laatste werk. De arbeidsdeskundige heeft vervolgens voor appellant functies geselecteerd. Het Uwv heeft bij besluit van 5 april 2022 geweigerd appellant met ingang van 25 oktober 2021 een WIAuitkering toe te kennen, omdat hij minder dan 35% arbeidsongeschikt is.

Bij besluit van 17 oktober 2022 (bestreden besluit) heeft het Uwv het hiertegen door appellant gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Hieraan liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. De rechtbank heeft overwogen dat het medisch onderzoek voldoende zorgvuldig is geweest. Hierbij heeft de rechtbank het van belang geacht dat de verzekeringsarts appellant heeft onderzocht en dat zowel de verzekeringsarts als de verzekeringsarts bezwaar en beroep over informatie van behandelend artsen beschikten. Omdat er geen aanwijzingen waren voor ernstige psychopathologie, appellant niet onder behandeling was, ook niet door de huisarts in afwachting van een behandeling door de GGZ, zijn alleen beperkingen ten aanzien van verminderde stressbestendigheid en beperkingen in sociaal en persoonlijk functioneren aangenomen. Ernstige lichamelijke afwijkingen worden niet onderbouwd. De rechtbank heeft geoordeeld dat, nu appellant in beroep geen medische informatie heeft overgelegd die doet twijfelen aan de juistheid van de beperkingen, er geen grond is voor het oordeel dat de beperkingen niet juist zijn weergegeven in de FML. Het feit dat appellant op de wachtlijst staat voor een psychische behandeling is volgens de rechtbank onvoldoende om aan te nemen dat zijn psychische klachten onvoldoende zijn onderkend.

De rechtbank heeft verder geoordeeld dat de functies die aan de schatting ten grondslag zijn gelegd passend zijn, uitgaande van de FML van 28 maart 2022. De functies die de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep aan de schatting ten grondslag heeft gelegd hebben opleidingsniveau 1. De stelling van appellant dat hij niet of nauwelijks Nederlands kan lezen of spreken, doet niet af aan het feit dat de geduide functies door hem uitgeoefend kunnen worden. Er mag namelijk voor het selecteren van functies worden uitgegaan van algemeen gebruikelijke bekwaamheden. Via Ministeriële Regeling is invulling gegeven aan het begrip “algemeen gebruikelijke bekwaamheden”. Hiertoe worden gerekend de mondelinge beheersing van de Nederlandse taal en eenvoudig computergebruik. Dit zijn bekwaamheden die algemeen gebruikelijk zijn en binnen zes maanden kunnen worden verworven en functies waarvoor deze bekwaamheden vereist zijn kunnen dus worden geduid, ook als appellant deze bekwaamheden nog moet verwerven. De rechtbank heeft erop gewezen dat in de FML geen beperkingen zijn opgenomen waaruit opgemaakt moet worden dat appellant niet in staat is om de mondelinge beheersing van de Nederlandse taal binnen zes maanden te verwerven.

Appellant is het met de uitspraak van de rechtbank niet eens. Appellant heeft tegen die uitspraak aangevoerd dat het Uwv onvoldoende onderzoek heeft gedaan naar en, als gevolg daarvan, onvoldoende rekening heeft gehouden met zijn psychische klachten. Verder vindt appellant dat de functie snackbereider (SBC-code 111071) niet passend is omdat er een cursus voedselveiligheid moet worden gevolgd. Dat is volgens appellant niet mogelijk omdat hij de Nederlandse taal onvoldoende machtig is.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Op grond van artikel 5 van de Wet WIA bestaat recht op een WIA-uitkering als een betrokkene ten minste 35% arbeidsongeschikt is. De mate van arbeidsongeschiktheid wordt berekend door het loon dat een betrokkene in zijn laatste werk nog had kunnen verdienen, te vergelijken met het loon dat hij kan verdienen in passende functies. Deze beoordeling is gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek. Beide aspecten worden hieronder besproken.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het onderzoek van de artsen van het Uwv voldoende zorgvuldig is geweest en dat er geen aanleiding is om te twijfelen aan de juistheid van de medische beoordeling. De beroepsgrond dat het Uwv onvoldoende onderzoek heeft verricht naar de psychische situatie van appellant slaagt niet.

De conclusie van de verzekeringsartsen is gebaseerd op dossieronderzoek, een fysiek spreekuur met de verzekeringsarts en een telefonisch spreekuur met de verzekeringsarts bezwaar en beroep. De primaire verzekeringsarts heeft appellant gesproken op een spreekuur en ook psychisch onderzoek verricht. Gelet hierop en omdat de verzekeringsarts bezwaar en beroep alle door appellant naar voren gebrachte klachten kenbaar bij zijn medische beoordeling heeft betrokken, maakt de omstandigheid dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep appellant niet op een spreekuur heeft gezien het onderzoek niet onzorgvuldig.

De gedingstukken bieden geen grond voor het oordeel dat de verzekeringsartsen nader onderzoek hadden moeten doen naar de psychische problematiek van appellant. Onder verwijzing naar vaste rechtspraak (Voetnoot 1) overweegt de Raad dat een verzekeringsarts in beginsel mag varen op zijn eigen oordeel. Raadpleging van de behandelend sector is aangewezen als een behandeling in gang is gezet of zal worden ingezet die een beduidend effect zal hebben op de mogelijkheden van een betrokkene tot het verrichten van arbeid, of als een betrokkene stelt dat de behandelend sector een beredeneerd afwijkend standpunt heeft over de beperkingen. Geen van deze situaties doet zich voor. Appellant was ten tijde van de beoordeling niet onder behandeling voor zijn psychische klachten. Hij stond op een wachtlijst voor behandeling bij Sinaï-GGZ. Gebleken is dat appellant nog steeds op de wachtlijst staat. Van een andere behandeling, bijvoorbeeld via de huisarts, voor zijn psychische klachten was en is geen sprake. Appellant heeft niet met medische stukken onderbouwd dat sprake is van meer beperkingen dan zijn opgenomen in de FML van 28 maart 2022.