Rechtbank Amsterdam, eerste aanleg - enkelvoudig civiel recht overig

Tussen partijen is niet in geschil dat tussen [autodealer] en [gedaagde] een koopovereenkomst is gesloten en dat [gedaagde] eigenaar is van de auto. Wel is tussen hen in geschil of naast die koopovereenkomst ook een – mondelinge – overeenkomst is gesloten tussen [eiser] en [gedaagde] , waarbij is afgesproken dat als de relatie zou eindigen [eiser] de auto, althans zijn bijdrage aan de koopprijs van de auto, van [gedaagde] terug zou krijgen.

Een overeenkomst komt tot stand door aanbod en aanvaarding. Dit volgt uit artikel 6:217 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek (BW). Bij beantwoording van de vraag of de overeenkomst daadwerkelijk tot stand is gekomen, is bepalend wat partijen over en weer hebben verklaard en wat zij uit elkaars verklaringen hebben afgeleid en in de gegeven omstandigheden redelijkerwijze mochten afleiden.

Op de zitting heeft de dochter van [eiser] verklaard dat zij in het bedrijf van haar vader werkt en zij regelmatig parkeervergunningen regelt voor hun bedrijfswagens. Haar vader – [eiser] – had haar gevraagd om uit te zoeken of dat ook mogelijk was voor een bewoners-parkeervergunning. Volgens haar wilde haar vader namelijk op zijn naam een auto kopen waar [gedaagde] in kon rijden en waarbij de bewoners-parkeervergunning op haar naam stond. Bij navraag bij de gemeente bleek dat niet te kunnen, omdat bij een bewoners-parkeervergunning de eigenaar van de auto op dat woonadres moet staan ingeschreven en haar vader niet op hetzelfde adres woonde als [gedaagde] . Verder verklaarde de dochter op zitting dat haar vader zeer principieel is; als hij wat cadeau geeft, is het ook echt een cadeau, maar als hij iets uitleent, moet het ook terug. [gedaagde] heeft bevestigd dat het op een eerder moment inderdaad nog de bedoeling was dat [eiser] een auto zou kopen waar zij in kon rijden, maar dat ging om een andere veel duurdere auto, namelijk een Mini Cooper. Omdat het in die constructie met de parkeervergunning niet ging lukken, heeft [eiser] daarom gekeken naar een veel goedkopere auto die dan op haar naam zou komen. Dat was deze auto, aldus [gedaagde] .

De kantonrechter leidt uit de verklaring van de dochter op de zitting af dat [eiser] waarschijnlijk wel tegen zijn dochter heeft gezegd dat het zijn bedoeling was dat hij de auto terugkreeg als de relatie onverhoopt zou eindigen, of in ieder geval zijn bijdrage aan de koopprijs van de auto. Maar of [eiser] dat ook aan [gedaagde] heeft verteld en zij daar ook mee heeft ingestemd, volgt hier niet uit.

[gedaagde] betwist dat dit allemaal bij het afhalen van de auto is gezegd. Daarbij wijst ze erop dat [autodealer] en het bedrijf van [eiser] over en weer zaken doen. Het glazenwassersbedrijf van [eiser] maakt namelijk bij [autodealer] de ramen schoon en [autodealer] levert voertuigen aan [eiser] en zijn bedrijf.

[eiser] heeft niet betwist dat zijn bedrijf en [autodealer] over en weer zakelijke banden hebben. Daarmee is de verklaring nog niet ongeloofwaardig, maar heeft het wel de schijn tegen dat die afkomstig is van een neutrale getuige. Bovendien hadden de betalingen door [eiser] reeds op 4 en 7 december 2023 (ongeclausuleerd) plaatsgevonden en was de koopovereenkomst en het kenteken van de auto al vóór 9 december 2023 op naam van [gedaagde] gezet. Het lag dan ook in de rede dat [eiser] voorafgaand aan de koopovereenkomst dan wel de betalingen met [gedaagde] de afspraak zou hebben gemaakt dat zij hem deze bedragen zou terugbetalen in het geval de relatie zou eindigen. Maar zelfs in het geval dat [eiser] pas op 9 december 2023 in de showroom bij [autodealer] zou hebben gezegd dat hij zijn deel van de koopprijs van de auto bij het einde van de relatie terug wilde – het aanbod – heeft [eiser] te weinig gesteld dat [gedaagde] hier ook mee heeft ingestemd. Weliswaar staat in de verklaring van de verkoopmedewerker dat [gedaagde] instemde, maar uit de door [gedaagde] overgelegde Whatsapp-berichten van daarna leidt de kantonrechter veeleer af dat [gedaagde] begreep dat [eiser] de auto aan haar gaf en dat zij niet blij genoeg reageerde met zo’n genereus cadeau. Ook de keus voor een goedkopere auto op naam van [gedaagde] in plaats van [eiser] wijst in die richting. Daar komt bij dat [gedaagde] op de zitting heeft verklaard dat zij ook ongemakkelijk werd van andere dure cadeaus die [eiser] haar gaf, zoals een dure diamanten ring voor haar verjaardag, en verklaarde dat zij “niet te koop” is.

Met wat [gedaagde] heeft aangevoerd tegenover de stellingen en onderbouwing van [eiser] , heeft [eiser] – ook na de toelichting van zijn dochter op de zitting – niet genoeg gesteld dat hij daadwerkelijk tegen [gedaagde] heeft gezegd dat hij zijn bijdrage aan de auto terug wilde bij het einde van de relatie, laat staan dat hij uit de gedragingen van [gedaagde] kon en mocht afleiden dat zij dit heeft aanvaard.

Uit het voorgaande volgt dat er geen grondslag is voor de vorderingen van [eiser] . Deze zullen daarom worden afgewezen.

[eiser] is in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. Omdat [gedaagde] heeft geprocedeerd op basis van een toevoeging, zal [eiser] niet worden veroordeeld tot betaling van de betekeningskosten. De proceskosten van [gedaagde] worden begroot op: