Rechtbank Amsterdam, hoger beroep internationaal privaatrecht

Gelet op het internationale karakter van de zaak moet worden vastgesteld of de Nederlandse rechter rechtsmacht heeft. Op het moment van de indiening van het verzoek had geen van beide partijen woonplaats of gewone verblijfplaats in Nederland. Voor zaken die met een verzoekschrift worden ingeleid, geldt dat de Nederlandse rechter rechtsmacht heeft als de zaak voldoende met de rechtssfeer van Nederland is verbonden (artikel 3 aanhef en onder c Rv). Die verbondenheid is er, omdat zich voor tenuitvoerlegging vatbare vermogensbestanddelen van [verzoeker] in het arrondissement Amsterdam bevinden. [naam bedrijf] is immers in Amsterdam gevestigd. Zoals de voorzieningenrechter terecht heeft overwogen (r.o. 4.6), is niet relevant dat [naam bedrijf] in liquidatie is.

Op het verzoek tot erkenning en verlof tot tenuitvoerlegging zoals dat nu nog voorligt is het Haags Alimentatieverdrag van toepassing. [verzoeker] heeft het beroep terecht ingesteld bij de rechtbank Amsterdam (artikel 6 lid 1 van de Uitvoeringswet internationale inning levensonderhoud) en binnen de termijn van 60 dagen na de kennisgeving van de beslissing van de voorzieningenrechter (artikel 23 lid 6 van het Haags Alimentatieverdrag). [verzoeker] is ontvankelijk in dit hoger beroep.

Volgens [verzoeker] heeft [verweerster] op 9 november 2017 haar naam gewijzigd in ‘ [naam] ’, welke namen zij niet heeft vermeld in haar verzoekschrift. Daarmee voldoet het verzoekschrift niet aan de eisen van artikel 278 lid 1 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) en is [verweerster] niet-ontvankelijk in haar verzoek, aldus [verzoeker] . Hij heeft dit beroep op de niet-ontvankelijkheid voor het eerst gedaan tijdens de mondelinge behandeling van 29 september 2022. Dat is te laat en in strijd met de goede procesorde. Bovendien bestaat bij [verzoeker] geen onduidelijkheid over de persoon van de (in eerste aanleg) verzoekende partij. [verzoeker] is door een eventuele naamswijziging van [verweerster] dan ook niet geschaad in zijn verdediging. Het beroep van [verzoeker] op de niet-ontvankelijkheid van [verweerster] in haar verzoek wordt verworpen.

In artikel 23 lid 7 van het Haags Alimentatieverdrag is bepaald dat een bezwaar of beroep kan worden gebaseerd op (a) de in artikel 22 vermelde gronden voor het weigeren van erkenning en tenuitvoerlegging, (b) de gronden voor erkenning en tenuitvoerlegging in de zin van artikel 20 en (c) de authenticiteit of integriteit van een in overeenstemming met artikel 25 eerste lid onderdeel a, b of d derde lid verzonden stuk.

[verzoeker] voert aan dat de erkenning en tenuitvoerlegging van de beslissingen van de Amerikaanse rechter onverenigbaar is met de Nederlandse openbare orde (artikel 22 aanhef en onder a van het Haags Alimentatieverdrag), zowel gezien de totstandkoming van de beslissingen als de inhoud daarvan.

De rechtbank gaat hier niet in mee. Zij verenigt zich met de overwegingen en beslissingen van de voorzieningenrechter (r.o. 4.13. - r.o. 4.23.) en maakt deze tot de hare. In het beroepschrift zijn geen omstandigheden aangevoerd die tot een ander oordeel zouden moeten leiden. Voor zover in het hoger beroep nieuwe standpunten zijn aangevoerd, zullen die hierna worden besproken.

De rechtbank neemt aldus de overwegingen van de voorzieningenrechter (r.o. 4.20) over voor zover [verzoeker] zich ook in het hoger op het standpunt heeft gesteld dat hij niet rechtsgeldig en tijdig is opgeroepen voor de zitting van 26 januari 2016, daargelaten of dit in de weg zou staan aan de erkenning en tenuitvoerlegging van de voorliggende beslissingen van 19 mei 2015 en 9 december 2015.

[verzoeker] betoogt dat hij bij gebreke van correcte betekening van de Amerikaanse gerechtelijke stukken overeenkomstig het Haags Betekeningsverdrag 1965 de onderhoudsbijdragen niet verschuldigd is en dat de erkenning en het verlof tot tenuitvoerlegging van de beslissingen daarom geweigerd moeten worden. Dat betoog slaagt niet.

Het doel van betekening is dat iemand kennis kan nemen van het exploot, op de hoogte raakt van de (procesinleidende) stukken en gerechtelijke beslissingen en mede gelet op artikel 6 EVRM voldoende verweer kan voeren. Niet is gesteld of gebleken dat aan [verzoeker] de voor hem bestemde processtukken niet ter kennis zijn gekomen. Een niet rechtsgeldige of tijdige betekening van een beslissing is bovendien geen beletsel met betrekking tot de formele uitvoerbaarheid van een buitenlandse beslissing. Over de verplichting van [verzoeker] tot het voldoen van de onderhoudsbijdragen en de uitvoerbaarheid van de door de Amerikaanse rechtbank gegeven alimentatiebeslissingen bestaat overigens ook geen onduidelijkheid. De bedragen zijn opeisbaar. De grond voor weigering van artikel 22 aanhef en onder e van het Haags Alimentatieverdrag doet zich niet voor nu [verzoeker] steeds is verschenen in de procedures die tot de beslissingen hebben geleid. Bij beide zittingen over de onderhoudsbijdragen werd hij vertegenwoordigd door een advocaat en bij de zitting in mei 2015 was hij ook in persoon aanwezig. Het kan dan ook in het midden blijven of de beslissingen van de Amerikaanse rechtbank rechtsgeldig aan [verzoeker] zijn betekend.

Volgens [verzoeker] is de totstandkoming van de Amerikaanse beslissingen in strijd met de openbare orde omdat naderhand is gebleken van vooringenomenheid van de rechter die de beslissingen heeft genomen. De rechtbank verenigt zich ook op dit punt met de overwegingen van de voorzieningenrechter (r.o. 4.23). [verzoeker] heeft in het hoger beroep geen (nieuwe) stellingen ingenomen die tot een ander oordeel zouden moeten leiden. Ook in dit hoger beroep is dus niet gebleken dat [verzoeker] ten aanzien van de onderhoudsbijdragen geen eerlijk proces heeft gehad omdat de Amerikaanse rechter vooringenomen zou zijn geweest.

[verzoeker] voert ten aanzien van de beslissing van 9 december 2015 daarnaast aan dat van een behoorlijke rechtsgang geen sprake is omdat hij feitelijk niet tegen deze beslissing kan opkomen. [verzoeker] stelt dat hij in persoon voor de Amerikaanse rechtbank moet verschijnen om wijziging of definitieve vaststelling van de voorlopige onderhoudsbijdragen te verzoeken, maar dat dit hem onmogelijk is gemaakt als gevolg van de Contempt of Court veroordelingen. Zijn verzoeken om digitaal te verschijnen in de Amerikaanse procedure worden volgens hem stelselmatig afgewezen.

Dat de veroordeling(en) vanwege Contempt of Court er vervolgens aan in de weg hebben gestaan om effectief tegen de alimentatiebeslissingen op te komen, is ook in dit hoger beroep niet gebleken. Het transcript van de zitting van 4 april 2017 (3.13) werpt in ieder geval geen ander licht op de stelling van [verzoeker] dat hij wegens de Contempt of Court veroordelingen een gevangenisstraf riskeert als hij verschijnt bij de Amerikaanse rechtbank. Uit het transcript blijkt juist dat aan [verzoeker] een handreiking is gedaan in die zin dat aan hem voor een dag een vrijgeleide kon worden verstrekt zodat hij in persoon kan verschijnen, tegen betaling van een geldbedrag. [verzoeker] heeft niet gesteld dat voldoen aan de voorwaarde van betaling voor hem niet haalbaar was of dat hij wegens een andere gegronde reden van de vrijgeleide geen gebruik heeft kunnen maken. Dat [verzoeker] zich daarnaast niet door een advocaat kon laten vertegenwoordigen of dat hij niet via een videoverbinding aan een alimentatieprocedure had kunnen deelnemen, is niet gebleken. Hij stelt hiertoe enkel dat hij bij de Amerikaanse rechtbank zeven keer een verzoek heeft gedaan om digitaal deel te nemen aan de procedure en dat deze verzoeken steeds zijn afgewezen. Stukken daarover ontbreken echter, zodat na het weerspreken hiervan door [verweerster] niet kan worden vastgesteld dat [verzoeker] tevergeefs heeft verzocht om digitaal aanwezig te zijn. Gezien al deze omstandigheden, kan de rechtbank niet anders dan de beslissing van de voorzieningenrechter ook op dit onderdeel (r.o. 4.14 tot en met 4.20) te onderschrijven.

De rechtbank zal de beschikking van de voorzieningenrechter dan ook bekrachtigen (voor zover deze ziet op de voorlopige partneralimentatie vanaf 1 januari 2017 en op de bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [minderjarige] ).

Het gerechtshof Amsterdam heeft de beslissing over de proceskosten in het hoger beroep tegen het door de voorzieningenrechter verleende verlof dat ziet op de voorlopige partneralimentatie tot 1 januari 2017 overgelaten aan de rechtbank (r.o. 5.8 van de beschikking van het gerechtshof). Gelet op de familierechtelijke aard van deze zaak worden de proceskosten in dit hoger beroep en in de hoger beroepsprocedure bij het gerechtshof Amsterdam gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.