Rechtbank Den Haag, eerste aanleg - enkelvoudig arbeidsrecht

De kantonrechter zal beide verzoeken gezamenlijk behandelen, omdat er een nauwe samenhang is en het hetzelfde feitencomplex betreft.

Vooropgesteld wordt dat ieder der partijen bevoegd is de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen om een dringende reden, onder onverwijlde mededeling van die reden aan de wederpartij (artikel 7:677 lid 1 BW). Voor de werkgever worden als dringende redenen beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijze niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren (artikel 7:678 lid 1 BW). Bij de beoordeling van de vraag of van een dringende reden sprake is, moeten alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking worden genomen. Daarbij behoren in de eerste plaats te worden betrokken de aard en ernst van hetgeen de werkgever als dringende reden aanmerkt, en verder onder meer de aard en duur van de dienstbetrekking, de wijze waarop de werknemer deze heeft vervuld, alsmede de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die een ontslag op staande voet voor hem zou hebben. Wat betreft het leveren van bewijs heeft de Hoge Raad bepaald dat op verzoekschriftprocedures als de onderhavige bewijsrecht conform het wetboek van burgerlijke rechtsvordering van toepassing is (ECLI:NL:HR:2016:2998). De toepasselijkheid van de wettelijke bewijsregels brengt onder meer mee dat werkgever de aan het ontslag op staande voet ten grondslag liggende feiten en omstandigheden zal moeten stellen en, bij voldoende gemotiveerde betwisting door werknemer, zal moeten bewijzen. Het bewijzen gaat niet zo ver dat de feiten en omstandigheden onomstotelijk vast moeten komen te staan, maar dat ze wel voldoende aannemelijk gemaakt moeten worden (ECLI:NL:HR:2018:182).

Voor de beoordeling van de vraag of het door [bedrijfsnaam 1] aan [naam 1] gegeven ontslag op staande voet rechtsgeldig is, zijn de aan [naam 1] opgegeven redenen zoals vermeld in de brief van 26 juni 2024 maatgevend. Kort gezegd bestaat de dringende reden uit het op 22 juni 2024 gebruiken van verbaal en fysiek geweld tegen zijn werkgever [vennoot 1] .

[bedrijfsnaam 1] heeft ter onderbouwing van de dringende reden verwezen naar de processen-verbaal van verhoor van [vennoot 1] en [naam 2] bij de politie. Daarin wordt het gebeuren op 22 juni 2024 door hen beschreven. [naam 1] zou dreigende taal hebben geuit in de ijssalon naar [vennoot 1] en hem fysiek hebben willen bejegenen. In de woning gaf [naam 1] bij binnenkomst van [vennoot 1] en [naam 2] direct een vuistslag naar [naam 2] . Tijdens de mondelinge behandeling heeft [vennoot 1] deze verklaring herhaald. Tegenover deze verklaringen staat dat [naam 1] heeft verklaard dat hij geen dreigende taal of houding heeft aangenomen in de ijssalon. Uit de overgelegde video van de ijssalon is, anders dan [bedrijfsnaam 1] heeft gesteld, deze dreigende houding ook niet (duidelijk) zichtbaar. Er is geen geluid bij de video, zodat niet te horen is wat er gezegd wordt. Over het incident in de woning heeft [naam 1] verklaard dat [vennoot 1] en [naam 2] hem direct bij binnenkomst te lijf gingen. De politie heeft ter plaatse alleen [vennoot 1] en [naam 2] aangehouden voor verhoor. Ter onderbouwing van zijn stelling heeft [naam 1] een foto van het letsel overgelegd dat hij heeft opgelopen. De politie heeft na onderzoek de zaak bij gebrek aan bewijs geseponeerd. Dit betekent nog niet dat de lezing van [naam 1] niet juist is, maar dat er te weinig bewijs is voor een strafrechtelijke vervolging. Omdat de verklaringen van partijen lijnrecht tegenover elkaar staan is niet duidelijk vast te stellen wie het gelijk aan zijn zijde heeft. Die onduidelijk zal niet worden weggenomen met het horen van getuigen. De belangrijkste zijn immers ook al tijdens de mondelinge behandeling gehoord. Een en ander leidt tot de conclusie dat de gestelde dringende reden niet voldoende aannemelijk is geworden en het gegeven ontslag op staande voet daarom niet rechtsgeldig is geweest. De arbeidsovereenkomst kon daarom niet met onmiddellijke ingang worden beëindigd. [naam 1] heeft inmiddels berust in de beëindiging maar verzoekt een billijke vergoeding toe te kennen. Nu niet is gebleken van een rechtsgeldige dringende reden behoeft de discussie omtrent de onverwijldheid van de mededeling geen bespreking meer.

Het verzoek van [bedrijfsnaam 1] om aan haar de gefixeerde schadevergoeding toe te kennen zal bij gebrek aan een dringende reden worden afgewezen.

De wetgever heeft beoogd dat het opzeggen in strijd met de daarvoor geldende regels de werkgever ernstig valt te aan te rekenen, zodat sprake is van ernstig verwijtbaar handelen. Dit ernstig verwijtbaar handelen van [bedrijfsnaam 1] rechtvaardigt de toekenning van een billijke vergoeding aan [naam 1] . Uit de rechtspraak van de Hoge Raad volgt dat het er bij de begroting van de billijke vergoeding, kort gezegd om gaat dat de werknemer wordt gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. De rechter kan hierbij rekening houden met de gevolgen van het ontslag voor zover deze zijn toe te rekenen aan het aan de werkgever van het ontslag te maken verwijt. De Hoge Raad heeft in dat verband een niet-limitatieve lijst van gezichtspunten geformuleerd die van belang kunnen zijn bij de begroting van de billijke vergoeding. Daarbij geldt als uitgangspunt dat de rechter de billijke vergoeding dient te bepalen op een wijze die, en op het niveau dat, aansluit bij, de uitzonderlijke omstandigheden van het geval. De billijke vergoeding heeft geen specifiek punitief karakter.

[naam 1] heeft een billijke vergoeding van € 12.500,- verzocht onder verwijzing naar de New Hairstyle-beschikking. [bedrijfsnaam 1] heeft zich volgens [naam 1] verwijtbaar gedragen door hem vanaf 4 juni 2024 de toegang tot de werkvloer te ontzeggen zolang hij niet een nieuwe arbeidsovereenkomst zou tekenen. Verder is het gegeven ontslag op staande voet onterecht geweest. Op dit moment heeft [naam 1] nog geen nieuwe werkomgeving en kan hij ook geen aanspraak maken op een ww-uitkering. [bedrijfsnaam 1] heeft de verschuldigdheid van de vergoeding betwist.

[naam 1] zou bij voortduren van de arbeidsovereenkomst tot 1 oktober 2024 een bedrag van € 7.047,- netto (3 x € 2.175,- + 8% vakantietoeslag) aan salaris hebben ontvangen. Omdat [naam 1] altijd ondernemer is geweest heeft hij geen recht op een ww-uitkering. [naam 1] ontvangt dus over de periode tot 1 oktober 2024 € 7.047,- netto minder dan bij een voortgezet dienstverband bij [bedrijfsnaam 1] . [bedrijfsnaam 1] heeft met haar handelwijze ernstig verwijtbaar gehandeld tegenover [naam 1] door in strijd met de wettelijke bepalingen de arbeidsovereenkomst per direct te beëindigen. Daar staat tegenover dat uit de stukken genoegzaam is gebleken dat [naam 1] zich ook niet onbetuigd heeft gelaten in de lopende conflicten. Het was [naam 1] die boos was over de hele gang van zaken over de verkoop van de ijssalon en de verhuur van de woning, zoals hij ook tijdens de mondelinge behandeling verklaarde. Daarnaast is hij onrechtmatig de woning van [naam 2] binnengedrongen. Dat hij mede-eigenaar is van de woning maakt de afweging niet anders, omdat hij de woning in gebruik heeft gegeven aan [vennoot 1] , althans [naam 2] en hij hun huisrecht moet respecteren. Door eigenrichting te plegen heeft hij ook verwijtbaar gehandeld tegenover [vennoot 1] en daarmee ook tegenover [bedrijfsnaam 1] .

Gelet op de hele geschiedenis is het ook begrijpelijk dat [naam 1] uiteindelijk berust in de beëindiging van de arbeidsovereenkomst in plaats voor vernietiging te kiezen. Daar staat tegenover dat [naam 1] nog maar zeer kort in dienst was bij [bedrijfsnaam 1] en hij met zijn ervaring binnen de ijsbranche op de arbeidsmarkt in de toekomst in redelijkheid andere inkomsten kan verwerven. Alles afwegende komt de kantonrechter tot het oordeel dat een billijke vergoeding van € 4.000,- netto, recht doet aan de omstandigheden van het geval.

Anders dan [naam 1] heeft aangevoerd leidt een verzoek tot een vergoeding vanwege onregelmatige opzegging niet tot een billijke vergoeding maar tot een gefixeerde schadevergoeding als bedoeld in artikel 7:677 lid 2 BW. Een dergelijk verzoek moet binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd worden ingediend (artikel 7:686a lid 4 onder a BW). [naam 1] heeft dit verzoek pas in zijn verweerschrift van 9 september 2024 gedaan. Nu vaststaat dat de arbeidsovereenkomst, na berusting, op 26 juni 2024 is geëindigd had dit verzoek uiterlijk 27 augustus 2024 ingediend moeten zijn. Dat [naam 1] in zijn inleidende verzoekschrift in eerste instantie vernietiging van het ontslag op staande voet heeft verzocht, maakt dit oordeel niet anders, omdat die vernietiging op een andere juridische grondslag is gebaseerd. Het verweer van [bedrijfsnaam 1] op dit onderdeel slaagt en de vordering wordt daarom afgewezen.

[naam 1] vordert salaris over de maanden januari, (deels) april, mei en juni 2024. [bedrijfsnaam 1] heeft voor de betaling van januari 2024 gesteld dat zij op 25 januari 2024 contant een bedrag van € 2.500,- aan [naam 1] heeft verstrekt. Dit heeft zij onderbouwd met verklaringen van beide vennoten die concreet vermelden hoe, waar en wanneer het bedrag is overhandigd en hoe [naam 1] daarop reageerde. De kantonrechter is van oordeel dat daarmee voldoende is aangetoond dat het salaris contant is betaald. De blote ontkenning van [naam 1] tegenover de concrete verklaringen acht de kantonrechter onvoldoende. Deze maand zal daarom worden afgewezen.

[bedrijfsnaam 1] heeft erkend dat zij de maanden mei en juni 2024 nog moet betalen en dat in de maand april te weinig is uitgekeerd. Verder heeft [bedrijfsnaam 1] onbetwist gesteld dat zij in januari, februari en maart totaal een bedrag van € 975,- netto te veel heeft betaald. Het verzochte salaris voor april, mei en juni (tot 26 juni 2024) is daarom toewijsbaar. Dit is een bedrag van € 3.428,- netto (€ 161,59 april, € 2.175,- mei en € 1.812,50 juni - € 975,- (3x € 325,-) + 8% vakantietoeslag). De gevraagde wettelijke rente is toewijsbaar vanaf de dag van verschuldigdheid. De wettelijke verhoging is eveneens toewijsbaar maar zal worden gematigd tot 15%.

[naam 1] heeft verzocht om hem met terugwerkende kracht aan te melden bij het verplichte pensioenfonds en om de premie af te dragen. [bedrijfsnaam 1] heeft onweersproken gesteld en met stukken onderbouwd dat die aanmelding is gebeurd en de premies zijn afgedragen. Nu dit reeds is gebeurd heeft [naam 1] geen belang meer bij deze verzoeken en zullen ze worden afgewezen.

Verder heeft [bedrijfsnaam 1] in deze procedure alle loonstroken verstrekt, althans dat is gesteld en niet meer door [naam 1] betwist. Ook hier ontbreekt inmiddels het belang bij het verzoek, zodat het zal worden afgewezen. De loonstrook over de eindafrekening zal nog wel moeten worden verstrekt. Dit zal daarom worden toegewezen op straffe van de gevorderde dwangsom die zal worden gemaximeerd.

[naam 1] verzoekt de door hem gemaakte advocaatkosten op grond van in artikel 6:96 lid 2 sub a en sub c BW omdat deze kosten als vermogensschade zijn aan te merken die voor vergoeding in aanmerking komen, omdat [bedrijfsnaam 1] ernstig verwijtbaar heeft gehandeld. [bedrijfsnaam 1] heeft de verschuldigdheid daarvan betwist, omdat zij niet tekortgeschoten is in de nakoming van de arbeidsovereenkomst.

De Hoge Raad heeft voor dit verzoek de mogelijkheid opengelaten in rechtsoverweging 3.5.2 van de eerder aangehaalde New Hairstyle-beschikking. [naam 1] vordert een bedrag van € 5.500,- incl. btw. Dit is onderbouwd met een kort urenoverzicht van reeds gemaakte uren en een inschatting van de nog te maken kosten tot en met de zitting.

Vast staat dat [bedrijfsnaam 1] met het onterecht gegeven ontslag op staande voet ernstig verwijtbaar heeft gehandeld en daarmee tekortgeschoten is in de nakoming van de arbeidsovereenkomst tussen partijen met als gevolg dat [naam 1] zich van rechtsbijstand heeft moeten voorzien. Zij heeft niet bestreden dat de kosten redelijk zijn en in redelijkheid zijn gemaakt. De kantonrechter is daarom van oordeel dat de verzochte advocaatkosten de dubbele redelijkheidstoets kunnen doorstaan voor zover die zien op de werkzaamheden tot zeven uur. Dat is een bedrag van € 2.117,50 incl. btw. Dat bedrag is dus toewijsbaar.

De overige uren die zijn verricht vallen onder voorbereiding van de procedure en worden geacht te zijn begrepen in het liquidatietarief van de proceskostenveroordeling. Hierop kan evenwel een uitzondering worden gemaakt. Volgens vaste rechtspraak is vergoeding van werkelijke proceskosten alleen toewijsbaar als er sprake is van misbruik van recht of onrechtmatig handelen. Daarvan is pas sprake als het instellen van de vordering of het voeren van verweer, gelet op de evidente ongegrondheid ervan, in verband met de betrokken belangen van de wederpartij achterwege had behoren te blijven. Dit speelt pas als in dit geval [bedrijfsnaam 1] haar verweer baseert op feiten en omstandigheden waarvan zij de onjuistheid kende of op stellingen waarvan zij op voorhand moest begrijpen dat deze geen kans van slagen hadden. Bij het aannemen van misbruik van procesrecht of onrechtmatig handelen past terughoudendheid, gelet op het recht op toegang tot de rechter dat mede gewaarborgd wordt door artikel 6 EVRM.

Aan deze strenge eisen is in deze zaak niet voldaan. [bedrijfsnaam 1] heeft haar verweren wel degelijk van een op juridische gronden beargumenteerbare basis voorzien. Dat haar verweren niet worden toegewezen, maakt dat niet anders. Dit leidt tot de slotsom dat voor wat betreft de proceskosten het standaard liquidatietarief zal worden toegepast.

Gelet op de nauwe samenhang tussen beide procedures zullen de proceskost in de procedure 24-50473 tussen partijen worden gecompenseerd, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt. In procedure 24-50414 is [bedrijfsnaam 1] in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [naam 1] worden begroot op:

- griffiegeld € 248,00

- salaris gemachtigde € 814,00

- nakosten € 135,00

Totaal € 1.197,00.