Rechtbank Den Haag, eerste aanleg - enkelvoudig arbeidsrecht

Het verzet is tijdig en op de juiste wijze ingesteld. Dat betekent dat de VS in het verzet kan worden ontvangen.

De Nederlandse rechter is bevoegd van de vordering kennis te nemen omdat de werknemer zijn arbeid gewoonlijk in Nederland verricht(te). Dit volgt uit artikel 21 lid 1 sub b punt i en lid 2 van de Brussel I bis-Verordening. Deze verordening moet door de Nederlandse rechter worden toegepast ook als de betrokken partij (in dit geval de VS) niet gevestigd is in een EU-lidstaat. De bevoegdheid van de kantonrechter is overigens niet bestreden.

De arbeidsovereenkomst tussen partijen is gesloten vóór 17 december 2009, zodat voor het toepasselijk recht moet worden gekeken naar de regels van het Verdrag inzake het recht dat van toepassing is op verbintenissen uit overeenkomst (hierna: EVO). Partijen hebben geen geldige rechtskeuze overeenkomstig artikel 3 EVO gedaan. Contractuele uitsluiting van “local laws and regulations” is nog geen ondubbelzinnige keuze voor ander recht. De VS kent verschillende rechtsstelsels, zodat een keuze voor “U.S. laws and regulations” nog geen duidelijke en ondubbelzinnige keuze oplevert (zie ook: Rb. 's-Gravenhage 25-09-2002, ECLI:NL:RBSGR:2002:AJ3607). Op grond van artikel 6 lid 2 sub a EVO volgt dat Nederlands recht van toepassing is omdat [naam 1] daar gewoonlijk zijn arbeid verricht(te). Partijen gaan blijkens hun stellingen ook uit van de toepasselijkheid van het Nederlandse recht. De kantonrechter zal daarom Nederlands recht toepassen.

De VS stelt zich op het standpunt dat de dagvaarding van 25 juni 2024 nietig had moeten worden verklaard en dat hij niet bij verstek had mogen worden veroordeeld. [naam 1] bestrijdt dit.

De kantonrechter overweegt dat in beginsel voor betekening van een dagvaarding van een gedaagde partij zonder bekende woon- of verblijfplaats in Nederland een termijn van tenminste drie maanden geldt (artikel 115 Rv). Die termijn kan worden verkort als de rechter daartoe verlof heeft verleend (artikel 117 Rv). Dat die termijn niet in acht is genomen staat vast. Van enig verlof is niet gebleken. Dat de VS niet op die dagvaarding is verschenen, had voor de kantonrechter aanleiding kunnen zijn eisende partij te gelasten gedaagde partij op te roepen tegen een nieuwe zittingsdag of tot nietigverklaring van de dagvaarding (artikel 122 Rv). Dat dat eerder niet is gebeurd, wil echter niet zeggen dat dat nu alsnog dient te gebeuren. Door (tijdig) verzet in te stellen en door de mondelinge behandeling van de zaak, heeft de VS immers voldoende gelegenheid gehad zijn verweer ten volle (schriftelijk en op de mondelinge behandeling) naar voren te brengen. Daar heeft hij ook gebruik van gemaakt. Daarmee valt niet in te zien dat de VS onredelijk in zijn belangen is geschaad. Gelet op artikel 122 lid 1 Rv verwerpt de kantonrechter daarom het beroep op nietigheid van de oorspronkelijke dagvaarding.

Een vordering in kort geding kan alleen worden toegewezen als eisende partij daarbij een spoedeisend belang heeft. De kantonrechter is van oordeel dat voldoende is gebleken dat de vordering van [naam 1] daaraan voldoet.

Bij beoordeling in kort geding moet de rechter onderzoeken of op basis van de feiten en omstandigheden en zonder nadere bewijslevering de vordering die bij wijze van voorlopige voorziening is verzocht in een bodemprocedure een zodanige kans van slagen heeft, dat vooruitlopend daarop toewijzing in kort geding gerechtvaardigd is. Daarbij moeten de belangen van partijen bij toewijzing dan wel afwijzing van de voorlopige voorziening tegen elkaar worden afgewogen.

De VS stelt zich op het standpunt dat de kantonrechter [naam 1] niet-ontvankelijk moet verklaren omdat een deskundigenoordeel als bedoeld in artikel 7:629a BW ontbreekt. Echter, in kort geding geldt de verplichte inschakeling van een deskundige niet, het is aan de voorzieningenrechter overgelaten of een deskundigenverklaring gewenst is (zie: ECLI:NL:HR:2018:1673). Uit het volgende blijkt dat de kantonrechter hier geen noodzaak voor overlegging van een deskundigenverklaring ziet.

Partijen twisten er niet over dat [naam 1] arbeidsongeschikt was en is. De achtergrond van het geschil dat hier aan de orde is, heeft betrekking op verplichtingen van de werkgever en de werknemer ten aanzien van re-integratie van de werknemer. Kort gezegd: [naam 1] verwijt de VS (en de door de VS ingeschakelde Arbodienst) dat hij geen behoorlijke en/of adequate begeleiding heeft ontvangen tijdens zijn ziekte; de VS verwijt [naam 1] onvoldoende mee te werken aan zijn re-integratie. Uit de door partijen overgelegde stukken maakt de kantonrechter op dat er inderdaad het een en ander lijkt te schorten aan de re-integratie. Zo ontbreekt een plan van aanpak voor het eerste ziektejaar, volgens de VS omdat [naam 1] daaraan niet meewerkte. Dit is door [naam 1] betwist en hij heeft het plan van aanpak dat is opgemaakt voor het tweede ziektejaar onder protest getekend omdat de VS daar niet bij betrokken is geweest, wat door de VS wordt betwist.

De VS is van mening dat hij gerechtigd is tot het opleggen van de loonstop die hij op 22 maart 2024 aan [naam 1] heeft opgelegd. Volgens de VS is daartoe besloten naar aanleiding van de brieven van 5 en 19 maart 2024 die hij van Guyra International Arbodienst heeft ontvangen naar aanleiding van een incident dat op 5 maart 2024 bij de Arbodienst zou zijn voorgevallen, als gevolg waarvan deze Arbodienst heeft besloten de behandeling van [naam 1] stop te zetten. [naam 1] betwist dat er op 5 maart 2024 tijdens zijn bezoek aan de Arbodienst iets ongepasts is voorgevallen en voorts dat er een goede reden is voor het opleggen van de loonstop.

In artikel 7:658a lid 1 BW zijn de re-integratieverplichtingen van de werkgever vastgelegd als sprake is van een arbeidsongeschikte werknemer. In het tweede lid van dit artikel wordt beschreven hoe de werkgever die verplichting moet invullen. Op grond van artikel 7:660a lid 1 BW is de werknemer verplicht mee te werken aan redelijke voorschriften en maatregelen van de werkgever (of een door de werkgever aangewezen deskundige), mee te werken aan het opstellen van een plan van aanpak en om passende arbeid te verrichten. Als de werknemer zijn verplichtingen uit artikel 7:660a BW niet nakomt, verliest hij zijn recht op doorbetaling van loon tijdens ziekte zoals bedoeld in artikel 7:629 lid 1 BW. Op grond van het zevende lid van dit artikel moet de werkgever voorafgaand aan een loonstop de werknemer waarschuwen.

Voor zover de VS ter onderbouwing van de loonstop verwijst naar een eerdere non-compliance letter van 19 september 2023, geldt dat die brief inderdaad een duidelijke waarschuwing bevat dat een loonstop zal volgen indien [naam 1] niet meewerkt aan mediation. Die situatie en die brief hebben dus niets met de per 22 maart 2024 opgelegde loonstop te maken. De loopstop zag volgens de brief van 21 maart 2024 op een incident bij de Arbodienst terwijl de brief van 19 september 2023 betrekking had op medewerking aan mediation.

Met het voorgaande komt de kantonrechter tot het oordeel dat de VS ten onrechte een loonstop heeft opgelegd, zodat [naam 1] recht heeft op het achterstallig salaris vanaf 22 maart 2024. De VS zal worden veroordeeld tot betaling van het achterstallig salaris te vermeerderen met de overigens niet weersproken vakantietoeslag en de ADV-bonus van 3,67% over het achterstallige salaris tot vandaag, 7 november 2024. Naar onweersproken is gebleven gaat het voor de periode 22 maart 2024 tot 28 juni 2024 om een nettobedrag van € 8.328,00 aan achterstallig salaris. In het verstekvonnis is het achterstallig salaris tot 29 juli 2024 toegewezen. Tijdens de mondelinge behandeling is naar voren gekomen dat er naar aanleiding van het verstekvonnis geen betaling door de VS heeft plaatsgevonden. Er is daarom reden het verstekvonnis op dit punt te vernietigen en deze vordering toe te wijzen tot vandaag, 7 november 2024. De eindejaarsbonus zal niet als onderdeel van het achterstallige salaris worden toegewezen omdat de VS daarmee niet in verzuim is.

Omdat de VS niet tijdig aan zijn betalingsverplichting heeft voldaan is hij over de hiervoor genoemde verschuldigde bedragen ook de wettelijke verhoging bedoeld in artikel 7:625 BW en wettelijke rente verschuldigd, die overigens onbestreden zijn. De kantonrechter ziet geen aanleiding de wettelijke verhoging te matigen.

De vordering met betrekking tot het verstrekken van deugdelijke loonspecificaties van de toegewezen bedragen is onweersproken gebleven en toewijsbaar.

De kantonrechter ziet voorts in de opmerking van de VS tijdens de mondelinge behandeling dat hij niet van plan is om [naam 1] salaris te gaan betalen, aanleiding de VS te veroordelen aan [naam 1] te betalen het verschuldigde salaris tijdens ziekte, waar en wanneer toepasselijk vermeerderd met vakantietoeslag de ADV-bonus van 3,67% eindejaarsuitkering en overige emolumenten vanaf 7 november 2024 tot de dag dat de arbeidsovereenkomst rechtsgeldig zal zijn geëindigd.

[naam 1] vordert verder dat de VS wordt geboden om een Arbodienst in schakelen die hem tijdens ziekte zal begeleiden. De VS heeft naar voren gebracht dat hij inmiddels een nieuwe bedrijfsarts voor [naam 1] heeft ingeschakeld, de heer [naam 2] . Deze heeft [naam 1] uitgenodigd voor zijn spreekuur op 18 juni 2024. [naam 1] heeft zich op 17 juni 2024 afgemeld. Een tweede uitnodiging voor 10 juli 2024, is ook door [naam 1] afwezen.

[naam 1] heeft zich op 17 juni 2024 afgemeld voor de uitnodiging, naar eigen zeggen, omdat de bedrijfsarts niet ingeschreven stond bij de KvK, niet gecertificeerd was, (blijkens met de uitnodiging meegestuurde informatie over een andere cliënt) niet zorgvuldig omging met privé-informatie en geen klachtenregeling had.

De kantonrechter maakt uit de overgelegde stukken op dat – zoals de VS naar voren heeft gebracht – [naam 1] op 18 juni 2024 erover is geïnformeerd dat [naam 2] aangesloten is bij Guyra International Arbodienst en daarmee voldoet aan de vereiste certificering en in het BIG-register geregistreerd is als bedrijfsarts. Dat zijn voldoende kwalificaties om op te treden als Arboarts, althans de kantonrechter is vooralsnog van oordeel dat de VS hiermee aan haar wettelijke verplichting voldoet om voor [naam 1] een bedrijfsarts in te schakelen die hem begeleidt tijdens ziekte. [naam 1] heeft onvoldoende naar voren gebracht waaruit volgt dat hij begeleiding door deze bedrijfsarts zonder meer kan afwijzen. Omdat er dus al een Arboarts is die hem kan begeleiden, heeft [naam 1] onvoldoende belang bij toewijzing van zijn vordering en zal deze worden afgewezen.

De kantonrechter overweegt dat uit wat door [naam 1] is gesteld in voldoende mate blijkt dat buitengerechtelijke (incasso)werkzaamheden zijn die voor vergoeding in aanmerking komen. De vergoeding zal overeenkomstig het tarief uit het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten tot een bedrag van € 1.093,61, worden toegewezen.

Het voorgaande leidt ertoe dat de kantonrechter op een aantal punten tot een ander oordeel komt van wat in het verstekvonnis is geoordeeld met betrekking tot de loonvordering. Daarnaast wijst de kantonrechter de vordering met betrekking tot de inschakeling van een Arbodienst af. In plaats van een gedeeltelijke vernietiging van het verstekvonnis, zal de kantonrechter ten behoeve van de leesbaarheid van het dictum, het gehele verstekvonnis vernietigen en opnieuw rechtdoen, zoals hierna volgt.

De VS is grotendeels in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [naam 1] worden voor de verstek- en de verzetprocedure samen begroot op:

Het vonnis zal – zoals onweersproken gevorderd – uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard.