Rechtbank Limburg, voorlopige voorziening bestuursrecht overig

De voorzieningenrechter wijst het verzoek toe. Hierna legt de voorzieningenrechter uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft. Het oordeel van de voorzieningenrechter heeft een voorlopig karakter en bindt de rechtbank in een (eventueel) bodemgeding niet.

Uit vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) volgt dat de burgemeester beoordelingsruimte heeft bij de beoordeling of hij een hond gevaarlijk of hinderlijk acht als bedoeld in artikel 2:59, eerste lid, van de APV. Afhankelijk van de beroepsgronden gaat de bestuursrechter in op de vraag of de manier waarop het bestuursorgaan van die beoordelingsruimte gebruik heeft gemaakt, in overeenstemming is met het recht. Daarbij moet de burgemeester nagaan of de burgemeester redelijkerwijs de beoordelingsruimte op die manier heeft kunnen invullen (Voetnoot 5).

Verzoeker stelt dat de burgemeester ten onrechte [hond 1] als een gevaarlijke hond heeft aangemerkt. Verzoeker ontkent dat [hond 1] tijdens de incidenten heeft gebeten. Hij heeft over het eerste incident aangevoerd dat [hond 1] en [hond 2] met elkaar hebben gevochten, maar dat dit niet heeft geleid tot enig letsel. Voor wat betreft het tweede incident heeft verzoeker erkent dat [hond 1] naar [hond 2] is uitgevallen, maar dat de lezing van de aangeefster niet klopt voor zover zij heeft verklaard dat zij door [hond 1] is gebeten in haar linker onderbeen. Volgens verzoeker is het juist zijn ex-partner geweest, die beide honden uit elkaar heeft gehaald. Tijdens dit incident heeft [hond 1] niet gebeten, [hond 2] niet maar ook aangeefster niet. De aangeefster zal niet kunnen aantonen dat haar verklaring met betrekking tot het tweede incident klopt. Verzoeker geeft aan dat hij een tegenaangifte heeft gedaan van deze valse aangifte. Verzoeker heeft verder aangevoerd dat [hond 1] bij het derde incident richting [hond 2] is gerend, maar daarbij tijdig is teruggeroepen door hem, waardoor [hond 1] niet verder dan op twee meter afstand van [hond 2] is geweest. De verklaring van aangeefster met betrekking tot het derde incident klopt dan ook niet, aldus verzoeker. Verzoeker meent dat de incidenten groter worden gemaakt dan nodig is en dat [hond 1] daar de dupe van wordt.

De burgemeester heeft zijn oordeel dat [hond 1] gevaarlijk is, gebaseerd op het hiervoor vermelde proces-verbaal van bevindingen van 8 augustus 2024 en meer in het bijzonder de daarin opgenomen drie incidenten tussen [hond 1] en [hond 2] . De burgemeester heeft op zitting desgevraagd bevestigd dat het vierde bijtincident met hond [hond 3] niet ten grondslag ligt aan het bestreden besluit. De beroepsgronden die zien op dit vierde bijtincident behoeven dan ook geen bespreking.

Tijdens de zitting heeft de rechtbank de burgemeester gevraagd waarop hij zijn standpunt dat [hond 1] een gevaarlijke hond is, heeft gebaseerd. De burgemeester heeft op deze vraag geantwoord dat hij zich enkel heeft gebaseerd op het proces-verbaal van bevindingen. De burgemeester heeft desgevraagd bevestigd dat er geen (nader) onderzoek heeft plaatsgevonden. Verzoeker heeft echter de aangifte van de eigenaar van [hond 2] tegengesproken en aangevoerd dat de aangifte niet goed is onderbouwd. De voorzieningenrechter volgt verzoeker in zijn standpunt. In het proces-verbaal van bevindingen staat niet meer vermeld dan dat de eigenaar van hond [hond 2] aangifte heeft gedaan van het feit dat haar hond drie keer is aangevallen en gebeten door [hond 1] , de hond van verzoeker. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter geeft deze aangifte over drie bijtincidenten over meerdere jaren een te eenzijdig beeld van wat er precies is gebeurd. De rechtbank stelt vast dat in het proces-verbaal van bevindingen geen waarnemingen van de politie of anderen over deze bijtincidenten zijn opgenomen. Verder is de aard en de ernst van de bijtincidenten door aangeefster niet onderbouwd met stukken (zoals bijvoorbeeld foto’s of een verklaring van een huis- of dierenarts) en dit is ook niet anderszins af te leiden uit het proces-verbaal van bevindingen. De voorzieningenrechter acht dat in dit geval van belang omdat de aangeefster stelt dat zij door het tweede bijtincident veel pijn had en dat haar spijkerbroek kapot is gegaan én dat het oor van haar hond is gescheurd. Met andere woorden, het is niet duidelijk of [hond 1] daadwerkelijk heeft gebeten en wat de gevolgen daarvan zijn geweest. Het standpunt van de burgemeester dat [hond 1] een gevaarlijke hond is, had beter moeten worden onderbouwd en is dus niet goed gemotiveerd. Op basis van het proces-verbaal van bevindingen kon de burgemeester dan ook niet tot de conclusie komen dat het opleggen van aanlijn- en muilkorfgebod in dit geval noodzakelijk is. Het is de voorzieningenrechter ook niet duidelijk waarom de burgemeester meteen overgaat tot een aanlijn- en muilkorfgebod en waarom niet eerst gekozen wordt voor een gedragstest en/of gedragscursus. Dat de burgemeester ter zitting desgevraagd heeft aangegeven dat een gedragstest kosten met zich meebrengt acht de rechtbank onvoldoende. De burgemeester zal in de bezwaarprocedure beter moeten motiveren waarom hij [hond 1] gevaarlijk vindt.