Rechtbank Limburg, kort geding personen- en familierecht

De voorzieningenrechter stelt voorop dat de ouders gezamenlijk zijn belast met het gezag over de kinderen. Op grond van artikel 1:253a van het Burgerlijk Wetboek (BW) kunnen geschillen over de gezamenlijke uitoefening van het gezag aan de rechtbank worden voorgelegd. Indien sprake is van spoedeisend belang kunnen in kort geding ter zake ordemaatregelen worden gevorderd. In kort geding geldt een beperkt beoordelingskader. De procedure leent zich naar haar aard niet voor diepgaand onderzoek van de vorderingen en kort geding uitspraken waarin voorzieningen worden getroffen, mogen geen nadeel aan een bodemprocedure toebrengen. In dit verband is het van belang dat de vrouw zich bij verzoekschrift van 7 november 2024 (productie 7 bij de dagvaarding van de vrouw) heeft gewend tot de rechtbank Zeeland-West-Brabant, met het verzoek (zo begrijpt de voorzieningenrechter) het gezamenlijk gezag van partijen over de kinderen te beëindigen en te bepalen dat het gezag voortaan alleen aan de vrouw toekomt. De voorzieningenrechter is niet bekend met andere voorliggende verzoeken in een bodemprocedure.

Het spoedeisend belang is naar het oordeel van de voorzieningenrechter gelegen in de aard van de wederzijdse vorderingen van partijen. Partijen hebben een geschil over de verhuizing door de vrouw, de voorlopige toevertrouwing van de kinderen, de zorgregeling en de kinderbijdrage. Daarnaast vindt er momenteel maar zeer beperkt contact per beeldbellen tussen de man en de kinderen plaats. De voorzieningenrechter is van oordeel dat in het belang van de kinderen op korte termijn duidelijkheid moet worden gegeven, hetgeen ordemaatregelen met betrekking tot deze onderwerpen noodzakelijk maakt. Deze ordemaatregelen hebben een voorlopig karakter, totdat in een bodemprocedure over deze onderwerpen wordt beslist.

De man heeft ter onderbouwing van zijn vordering het volgende gesteld. De man erkent dat de laatste maanden turbulent zijn geweest en dat hij dingen heeft gedaan waar hij achteraf spijt van heeft, zoals het laten leeglopen van de banden van de auto van de vrouw. Dit gebeurde volgens de man echter tegen de achtergrond van de spanningen die de scheiding van partijen met zich meebracht en het feit dat de vrouw zonder overleg tussen partijen inboedelgoederen uit de echtelijke woning meenam. De man betwist dat sprake is geweest van een jarenlange slechte relatie en dat zijn gedrag sinds het bedrijfsongeval dat hij heeft gehad is veranderd en dat hij drinkt. Partijen hebben tijdens deze periode met elkaar afgesproken dat zij naar een mediator zouden gaan of een viergesprek zouden beleggen om de gevolgen van de beëindiging van hun relatie te bespreken. De vrouw is echter op 11 oktober 2024 samen met de kinderen vertrokken; dit zou voor een verblijf van één weekend bij haar ouders zijn. Ondanks deze mededeling is de vrouw in de regio westelijk Noord-Brabant gebleven en stelt zij nu daar te willen blijven. De man beroept zich erop dat de vrouw voor deze verhuizing met de kinderen zijn toestemming nodig heeft en dat de vrouw deze toestemming niet heeft gevraagd. Evenmin heeft de vrouw de rechtbank om vervangende toestemming voor de verhuizing verzocht. Gesteld dat de vrouw dit wel had gedaan, dan had toetsing aan de voor de beoordeling van dergelijke verzoeken in de rechtspraak aangelegde criteria kunnen plaatsvinden. De man is van mening dat een dergelijk verzoek in de bodemzaak, als het werd gedaan, zou worden afgewezen omdat de verhuizing niet is voorbereid, geen sprake is van een doordacht plan en ook geen aandacht is geschonken aan de gevolgen van de beoogde verhuizing voor de kinderen. De man betwist voorts dat er aan de zijde van de vrouw noodzaak tot verhuizing heeft bestaan. De man heeft tijdens de relatie van partijen ook zorg- en opvoedingstaken voor de kinderen van partijen uitgevoerd. Hij had alleen moeite met traplopen als gevolg van letsel aan zijn enkel (als gevolg van een bedrijfsongeval). Daarnaast heeft de man ook gezorgd voor de gastkinderen die in het kader van het kinderopvangbedrijf van de vrouw bij partijen verbleven. De man heeft de kinderen inmiddels twee maanden niet bij zich gehad en uitsluitend contact via beeldbellen.

De vrouw is van mening dat de kinderen voorlopig aan haar moeten worden toevertrouwd. Zij heeft tijdens de relatie van partijen altijd voor de kinderen gezorgd. De man was daartoe niet in staat als gevolg van het letsel dat hij aan zijn bedrijfsongeval heeft overgehouden. Sinds dat bedrijfsongeval, nu enkele jaren geleden, is het gedrag van de man veranderd. Hij rookt joints en gebruikt veel alcohol. De vrouw heeft er al die jaren alleen voor gestaan en de volledige zorg voor de kinderen van partijen en de gastkinderen gehad. Afgelopen zomer is zij erachter gekomen dat de man een affaire had met een andere vrouw en vanaf dat moment hebben partijen een turbulente periode gekend. De man heeft de vrouw meermaals bedreigd en mishandeld. De man heeft de banden van haar auto laten leeglopen. De politie en Veilig Thuis zijn eraan te pas gekomen. Daarnaast heeft de man geprobeerd de vrouw buiten te sluiten in de verzorging van de kinderen, onder meer door zijn moeder in de door partijen bewoonde woning te laten verblijven en haar de zorgtaken te laten verrichten. Uiteindelijk had de vrouw geen andere keuze meer dan de woning te verlaten. Zij heeft in de regio Zuid-Limburg geen noemenswaardig sociaal netwerk en is daarom in Noord-Brabant terecht gekomen. Daar komt zij vandaan, daar heeft zij een sociaal netwerk en daar wil zij blijven. De vrouw heeft in een bij de rechtbank Zeeland-West-Brabant ingediend verzoekschrift deze rechtbank verzocht het gezamenlijk gezag van partijen te beëindigen en te bepalen dat het gezag over de kinderen voortaan alleen aan haar toekomt. De vrouw vindt onbegeleid contact tussen de man en de kinderen onverantwoord omdat de man volgens haar niet voor de kinderen kan zorgen. De vrouw vindt dat de Raad voor de Kinderbescherming onderzoek zou moeten doen en dat contact tussen de man en de kinderen via een BOR-niveau 2 traject moet worden opgezet en vormgegeven.

De voorzieningenrechter overweegt het volgende. De verhalen van partijen over wat zich vanaf de zomer van 2024 heeft afgespeeld lopen sterk uiteen, maar het is duidelijk dat sprake is geweest van grote spanningen en escalaties. Het kan niet anders dan dat de kinderen hier veel van hebben meegekregen. Het is begrijpelijk dat de vrouw er in die situatie voor heeft gekozen om te vertrekken en op die manier een adempauze voor partijen te creëren. In die periode is tussen partijen ook gesproken over mediation, relatietherapie of een viergesprek. Tot verder overleg is het echter niet gekomen. In deze procedure is gebleken dat het niet gaat om een tijdelijk vertrek/verblijf van de vrouw maar om een beoogde permanente verhuizing samen met de drie nog jonge kinderen van partijen vanuit [woonplaats] naar Noord-Brabant. De vrouw heeft ter zitting uitdrukkelijk gesteld dat zij niet naar [woonplaats] wil terugkeren, maar in Noord-Brabant wil blijven, waar zij inmiddels een tijdelijke woning heeft. Zij is op zoek naar permanente woonruimte in een andere regio in Noord-Brabant.

De voorzieningenrechter zal de kinderen op grond van de hierboven vermelde omstandigheden voorlopig aan de man toevertrouwen. De vrouw heeft ervoor gekozen om geen subsidiaire vordering tot vaststelling van een voorlopige zorgregeling ten behoeve van de kinderen en haarzelf in te stellen, voor het geval de voorzieningenrechter de kinderen voorlopig aan de man toevertrouwt. De voorzieningenrechter kan dan ook geen voorlopige zorgregeling tussen de vrouw en de kinderen vaststellen. De voorzieningenrechter vertrouwt er echter op dat de man desondanks zal meewerken aan contact tussen de vrouw en de kinderen, aangezien dit immers ook zíjn wettelijke plicht is. De voorzieningenrechter geeft partijen daarnaast met klem in overweging om professionele hulp te zoeken bij hun geschil. Zij dienen zich te realiseren dat zij beiden de ouders van drie nog erg jonge kinderen zijn en dat het in hun belang is een goede band met beide ouders te hebben en dat de ouders goed met elkaar communiceren over de kinderen en samen beslissingen in hun belang kunnen nemen. Zoals de situatie zich nu laat aanzien zijn partijen daar zonder hulp waarschijnlijk niet toe in staat.

De kinderen verblijven op dit moment feitelijk bij de vrouw. Nu de kinderen voorlopig aan de man worden toevertrouwd ligt de daarmee verbonden bijkomende vordering tot afgifte van de kinderen aan de man eveneens voor toewijzing gereed.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat de bijkomende vordering tot verbeurte van een dwangsom eveneens voor toewijzing gereedligt. Gelet op de ernst van het feit dat de vrouw zonder toestemming van de man met de kinderen is verhuisd en de man het feitelijk contact met de kinderen onthoudt, komen de gevorderde verbeurte van dwangsommen zowel voor wat betreft de hoogte per overtreding als het maximum de voorzieningenrechter passend voor.

De vrouw vordert dat de voorzieningenrechter een door de man aan de vrouw te betalen voorlopige bijdrage in de kosten van opvoeding en verzorging van de kinderen vaststelt van € 200,- per kind per maand, ingaande 1 november 2024. De man heeft verweer gevoerd en gesteld dat, voor zover de voorzieningenrechter een bijdrage vaststelt, deze het bedrag van € 77,- voor de drie kinderen tezamen niet te boven mag gaan.

De voorzieningenrechter overweegt als volgt. De voorlopige hoofdverblijfplaats van de kinderen is bij de man. De voorzieningenrechter gaat ervan uit dat de man vanaf het moment dat de kinderen bij hem verblijven naast de verblijfskosten ook de verblijfsoverstijgende kosten van de kinderen voor zijn rekening zal nemen. Tegen deze achtergrond is er geen reden om een door de man aan de vrouw te betalen bijdrage vast te stellen. De rechtbank overweegt als volgt met betrekking tot het gedeelte van de vordering die betrekking heeft op de periode 1 november 2024 tot aan de datum waarop de kinderen feitelijk bij de man zullen verblijven. De hoofdregel is dat als ingangsdatum voor onderhoudsbijdragen de datum van de uitspraak wordt gehanteerd. De vrouw heeft geen feiten of omstandigheden aangevoerd die ertoe moeten leiden dat van deze hoofdregel wordt afgeweken. Dit gedeelte van de vordering wordt eveneens afgewezen.

De voorzieningenrechter ziet geen aanleiding om af te wijken van de in familiezaken geldende hoofdregel dat de door iedere partij gemaakte proceskosten voor eigen rekening van die partij blijven.