Rechtbank Midden-Nederland, eerste aanleg - enkelvoudig civiel recht overig

Omdat de door [eisende partij] ingestelde vorderingen en de grondslagen daarvan in het incident en de hoofdzaak nagenoeg gelijk zijn, zullen het incident en de hoofdzaak gezamenlijk worden behandeld.

Artikel 843a Rv biedt iemand die daar een rechtmatig belang bij heeft de mogelijkheid om kennis te nemen van bepaalde stukken die in het bezit zijn van een andere partij. Daarvoor moet aan vier voorwaarden zijn voldaan. In de eerste plaats moet [eisende partij] een rechtmatig belang hebben. Het moet daarnaast gaan om bepaalde stukken en die stukken moeten betrekking hebben op een rechtsbetrekking waarbij [eisende partij] zelf partij is. Een laatste voorwaarde is dat [gedaagde] daadwerkelijk over de gevraagde stukken beschikt of onder zijn berusting heeft. Het artikel ziet op de situatie dat de inhoud van een schriftelijk bewijsmiddel aan een partij wel bekend is, maar dat zij niet in haar bezit heeft. Artikel 843a Rv biedt niet de mogelijkheid om stukken op te vragen waarvan slechts het bestaan wordt vermoed en die wellicht steun zouden kunnen geven aan de eigen stellingen. In dat geval wordt het een fishing expedition en dat is uitdrukkelijk niet de bedoeling.

De vordering tot inzage in en afschrift van de bestanden waarin [eisende partij] op een voor haar belastende wijze is te zien is om meerdere redenen niet toewijsbaar. In de eerste plaats ziet de in deze procedure door [eisende partij] gevorderde inzage op bescheiden waarvoor geen toestemming tot beslaglegging was verleend. De voorzieningenrechter heeft in zijn beschikking van 10 oktober 2023 toestemming gegeven voor het leggen van bewijsbeslag op bestanden met daarin pornografisch materiaal van [eisende partij] . Weliswaar heeft de deurwaarder uit praktische overwegingen een kopie gemaakt van alle gegevensdragers waardoor er ook ‘bijvangst’ is, maar dat betekent niet dat daarmee het beslag automatisch is uitgebreid. Dat is overigens ook door de voorzieningenrechter al geoordeeld, zoals door [eisende partij] ook bij dagvaarding is erkend.

Bovendien is de vordering te algemeen geformuleerd om toegewezen te kunnen worden en heeft het veel weg van een fishing expedition. Daarvoor is artikel 843a Rv niet bedoeld. Volgens [eisende partij] is het onrechtmatig dat [gedaagde] over het belastende materiaal beschikt, omdat het zonder haar toestemming is opgenomen en het door [gedaagde] alleen wordt bewaard met het doel haar te chanteren. Daarnaast is het volgens [eisende partij] onrechtmatig dat [gedaagde] dit materiaal verspreidt aan derden met als doel haar goede naam te schaden. Wat precies onder de term belastend materiaal moet worden bestaan, is echter onduidelijk. Tijdens de mondelinge behandeling heeft [eisende partij] daarover verklaard dat de vordering bewust algemeen is geformuleerd, omdat de filmpjes in het geheim zijn opgenomen en zij dus niet weet wat [gedaagde] in zijn bezit heeft, maar dat het direct duidelijk wordt om welk materiaal het gaat op het moment dat [eisende partij] het ziet. Een eventuele toewijzing van de vordering zou er dan concreet op neerkomen dat [eisende partij] volledige inzage krijgt in de beslagen bescheiden en vervolgens zelf bepaalt of zij daar op een voor haar belastende wijze in voor komt. Een dergelijke beslissing is praktisch onuitvoerbaar. Het is tenslotte aan de rechter om te bepalen welk materiaal onrechtmatig is tegenover [eisende partij] en niet aan [eisende partij] zelf.

Het enige filmpje dat door [eisende partij] is geconcretiseerd, is een filmpje waarin te horen of zien is dat zij haar kind ‘een corrigerende tik’ geeft. Dit filmpje heeft zij gezien tijdens de eerdere inzage bij de deurwaarder. Het enkele gegeven dat [gedaagde] een dergelijk filmpje in zijn bezit heeft, is niet onrechtmatig tegenover [eisende partij] . Weliswaar heeft [eisende partij] het recht op privacy, maar dat is geen absoluut recht en een eventuele inbreuk daarop moet worden afgewogen tegen de belangen van de ander. De rechtbank is niet gebleken dat [gedaagde] dit filmpje onder derden heeft verspreid of daarmee heeft gedreigd met het enkele oogmerk om [eisende partij] te chanteren, althans haar goede naam te schaden. Het facebookbericht waarnaar [eisende partij] verwijst, levert daartoe onvoldoende bewijs op. [gedaagde] heeft onbetwist gesteld dat dit bericht – waarin hij kort gezegd vermeldt te beschikken over materiaal waaruit blijkt hoe de vrouw echt is – dateert van jaren geleden en in dat bericht wordt niet verwezen naar het desbetreffende filmpje. Ook uit het artikel van [naam] dat is verschenen daags na de uitspraak in kort geding en waarin [eisende partij] wordt beschuldigd van het slaan van haar kind als ook de mondelinge berichtjes, die (kennelijk) de schrijver van het artikel, [B] , via whatsapp (productie 9, [eisende partij] ) aan [eisende partij] heeft gestuurd, blijkt niet dat [gedaagde] dit filmpje met [B] heeft gedeeld. Dit wordt bevestigd door [eisende partij] zelf nu zij tijdens de mondelinge behandeling heeft verklaard dat [B] zijn informatie uit het rapport van de Raad van Kinderbescherming zou hebben verkregen. Van enig (dreigend) onrechtmatig handelen door [gedaagde] is dan ook onvoldoende gebleken.

Uit hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat zowel de vordering tot vernietiging en verwijdering als ook het gevraagde verbod tot verspreiding van belastend materiaal evenmin toewijsbaar is. Hetgeen hiervoor in 5.4 is overwogen, geldt ook hier en dat is dat de term belastend materiaal te algemeen geformuleerd is om te kunnen worden toegewezen. Het is niet aan [eisende partij] om een eindoordeel over de eventuele onrechtmatigheid van het materiaal te geven en toewijzing van de vordering zoals deze nu is geformuleerd, zou daar wel op neerkomen.

Hetzelfde lot treft de vordering tot het opleggen van een verbod aan [gedaagde] om contact op te nemen met de roddelpers en daarbij informatie over [eisende partij] te verschaffen. Het gevorderde verbod is veel te algemeen geformuleerd. Het hebben van contact met de roddelpers is - net als het verstrekken van informatie aan de roddelpers - niet per definitie onrechtmatig. Het is aan [eisende partij] om voldoende te stellen waaruit blijkt dat [gedaagde] daarmee op onrechtmatige wijze inbreuk maakt of dreigt te maken op de persoonlijke levenssfeer van [eisende partij] zodat zijn daartegenover staande recht op vrijheid van meningsuiting daarvoor moet wijken. Dat heeft zij onvoldoende gedaan. [eisende partij] heeft weliswaar gesteld dat [gedaagde] zich schuldig maakt aan smaad en/of laster in strafrechtelijke zin, maar wil daarvan sprake zijn dan moet er sprake zijn van het doelbewust verkondigen van onjuiste informatie over [eisende partij] met als enig doel haar in haar eer en goede naam aan te tasten. Daarvan is de rechtbank tot op heden niet gebleken.

[eisende partij] vordert schadevergoeding ter hoogte van in totaal € 28.570,15 aan kosten voor het leggen van het bewijsbeslag en € 4.002,38 aan kosten voor de inzage en zij grondt dit in zijn geheel op de artikelen 706 Rv en 6:96 lid 2 onder c BW.

Op grond van artikel 706 Rv geldt als uitgangspunt dat de kosten van het beslag van de beslagene kunnen worden teruggevorderd, tenzij het beslag nietig, onnodig of onrechtmatig was. Het is aan [gedaagde] om de nietigheid, het onnodige of de onrechtmatigheid van het beslag aan te tonen. Volgens [gedaagde] is het beslag onrechtmatig gelegd voor zover het gaat om bescheiden die na 17.00 uur zijn gekopieerd of in bewaring zijn genomen, omdat de deurwaarder zich niet heeft gehouden aan de voorwaarden waaronder het verlof was verleend. Hij wijst op het proces-verbaal van beslaglegging waarin staat vermeld dat de deurwaarder om 12.50 uur met de beslaglegging is begonnen en deze om 20.00 uur heeft afgerond, terwijl verlof was verleend onder de voorwaarde dat het beslag niet tussen 17.00 uur en 9.00 uur mag worden gelegd en alleen op dezelfde dag mag worden afgerond als men voor 10.00 uur met de beslaglegging is begonnen.

Het is juist dat de deurwaarder zich ten onrechte niet heeft gehouden aan de in de beschikking genoemde tijden. In zoverre is sprake van een vormfout. De strekking van de bepaling is om de overlast die met de beslaglegging gepaard kan gaan voor de beslagene zoveel als mogelijk te beperken. Een overtreding van deze bepaling betekent niet dat de beslaglegging in zijn geheel dan wel deels (voor zover de bescheiden na 17.00 uur zijn gekopieerd) onrechtmatig is. De beslagen bescheiden vallen immers binnen hetgeen waarvoor verlof is verleend door de voorzieningenrechter. Hoogstens zou sprake kunnen zijn van het toebrengen van onrechtmatige hinder door de deurwaarder.

Ook de stelling van [gedaagde] dat het beslag prematuur is gelegd, is daarvoor onvoldoende. Naar de rechtbank begrijpt doelt [gedaagde] hier kort gezegd op de omstandigheid dat volgens hem uit niets zou blijken dat hij pornografisch materiaal heeft gedeeld en [eisende partij] in het verzoekschrift daarover in strijd met de waarheid zou hebben verklaard. Vast staat evenwel dat onder de beslagen bescheiden door de deurwaarder pornografisch materiaal van [eisende partij] is aangetroffen. Ook staat vast dat aan [eisende partij] en haar partner [A] een pornografisch filmpje van [eisende partij] is gestuurd. Weliswaar is niet onomstotelijk komen vast te staan dat [gedaagde] de verzender is geweest van dit filmpje, maar dat is in een civiele procedure ook niet noodzakelijk. De maatstaf in een civiele procedure is of de rechter de overtuiging krijgt dat een feit met een redelijke mate van zekerheid waar is. Daarvan is in dit geval naar het oordeel van de rechtbank sprake nu uit het proces-verbaal van bevindingen blijkt dat [gedaagde] het filmpje naar zichzelf heeft gemaild daags voordat het naar [eisende partij] en [A] is gestuurd. Het is een feit van algemene bekendheid dat dit kan worden gedaan om materiaal te uploaden in de cloud, waardoor het mogelijk wordt om er vanaf verschillende apparaten toegang toe te krijgen. Er is daarnaast een screenshot overgelegd van een whatsapp-gesprek waarin [gedaagde] aan een derde vraagt om het telefoonnummer van [A] (productie 4, dagvaarding). [gedaagde] heeft op zijn beurt een schriftelijke verklaring overgelegd van een andere ex-partner van [eisende partij] waaruit blijkt dat [eisende partij] hem in het verleden (ook) pornografisch materiaal van zichzelf heeft gestuurd, maar uit die verklaring volgt dat dat materiaal destijds is gewist/verwijderd. Voor zover [gedaagde] met deze verklaring zijn stelling heeft willen onderbouwen dat hij niet degene is (of hoeft te zijn) geweest die de filmpjes heeft verstuurd, slaagt hij daarin dan ook niet.

Het door [eisende partij] leggen van het bewijsbeslag was naar het oordeel van de rechtbank dan ook niet onrechtmatig noch is het onnodig gebleken gelet op het gevonden materiaal. Op grond van artikel 706 Rv heeft [eisende partij] recht op vergoeding van de beslagkosten. De gevorderde advocaatkosten zullen worden toegewezen tot maximaal het liquidatietarief, zijnde € 598,-. Het resterende deel van de gevorderde advocaatkosten dat oploopt tot een bedrag € 7.025,87 wordt afgewezen, omdat dit kosten betreft van handelingen van de advocaat waarvoor de in 237 tot 240 Rv bedoelde kosten een vergoeding toekennen. Op grond van artikel 241 Rv zijn daarop de proceskostenregels exclusief van toepassing en kunnen deze kosten niet als schadevergoeding op grond van art. 6:96 lid 2 BW worden gevorderd.

Voor wat betreft de gevorderde deurwaarderskosten geldt eveneens dat de proceskostenregels exclusief van toepassing zijn en in dat geval niet als schadevergoeding op grond van art. 6:96 lid 2 BW kunnen worden gevorderd. De hoogte van deze kosten worden op grond van art. 240 Rv begroot aan de hand van het Besluit tarieven ambtshandelingen gerechtsdeurwaarder. De rechtbank neemt daarbij de door [eisende partij] overgelegde verzamelfactuur (productie 7) als uitgangspunt. Op de factuur komen drie posten voor waar de rechtbank vraagtekens bij heeft. In de eerste plaats wordt de betekening van een dagvaarding in rekening gebracht. Aangezien het leggen van een bewijsbeslag een verzoekschriftprocedure betreft, ziet de rechtbank (zonder nadere uitleg, welke ontbreekt) niet in waarom deze kosten ten laste van [gedaagde] zouden kunnen worden gebracht. Dit geldt eveneens voor de posten honorarium en kantoorkosten. Dit betreffen voor zover de rechtbank kan nagaan geen kosten, die op grond van art. 240 Rv in samenhang met het Besluit tarieven ambtshandelingen gerechtsdeurwaarder voor rekening van [gedaagde] komen. Deze posten zullen dan ook worden afgewezen.

De beslagkosten worden als volgt begroot:

De door [eisende partij] gevorderde inzagekosten worden afgewezen. Voor wat betreft de gevorderde advocaatkosten geldt dat deze niet toewijsbaar zijn, omdat dit kosten betreft waarvoor de proceskostenregels exclusief van toepassing zijn nu het gaat om handelingen van de advocaat waarvoor de in de artikelen 237 tot en met 240 Rv bedoelde kosten een vergoeding toekennen. Voor wat betreft de gevorderde kosten van DigiJuris geldt dat enige onderbouwing van het gevorderde bedrag ontbreekt.

[eisende partij] vordert tot slot een vergoeding van immateriële schade ter hoogte van €10.000 vanwege (het dreigen met) delen van pornografisch en ander belastend materiaal en voor het delen van informatie met [naam] .

Op grond van artikel 6:106 lid 1 sub b BW bestaat recht op smartengeld vanwege het schenden van de eer of goede naam. Bij de begroting moet de rechtbank rekening houden met alle omstandigheden van het geval. Zoals hiervoor al is opgemerkt, is voor de rechtbank met voldoende zekerheid komen vast te staan dat [gedaagde] een pornografisch filmpje van [eisende partij] via whatsapp heeft verstuurd naar zowel [eisende partij] als haar huidige partner. Het lijkt er op dat dit is gedaan enkel met het oogmerk [eisende partij] op enigerlei wijze te kwetsen. [eisende partij] is daardoor in haar eer en goede naam aangetast. De gevolgen zijn voor [eisende partij] beperkt gebleven omdat het filmpje niet verder is verspreid. Gelet op de bekendheid van haar partner, waardoor [eisende partij] ook in de mediabelangstelling staat, moet het desondanks voor haar beangstigend zijn geweest dat het filmpje mogelijk verder verspreid zou worden. Ten aanzien van de andere door [eisende partij] gestelde omstandigheden, zoals het contact met [naam] en het (dreigen met) verspreiden van ander belastend materiaal over [eisende partij] door [gedaagde] , vindt de rechtbank dat niet is komen vast te staan dat sprake is van onrechtmatig handelen. Deze omstandigheden wegen daarom niet mee bij het bepalen van de hoogte van de vergoeding. De rechtbank bepaalt het door [gedaagde] te vergoeden bedrag op € 500.