Rechtbank Oost-Brabant, eerste aanleg - meervoudig belastingrecht

Eiser vindt dat de naheffingsaanslag niet terecht is opgelegd en verzoekt om coulance. Zijn vader had de intentie om eiser als bezoeker aan te melden via een parkeerapp, maar heeft daarbij een invoerfout gemaakt waardoor eiser niet is aangemeld. Eisers vader ontdekte die vergissing pas om 20:00 uur. Later bleek dat op dat moment de naheffingsaanslag parkeerbelasting al was opgelegd. Daarnaast vindt eiser de naheffingsaanslag qua bedrag buitensporig hoog en vindt hij het handhavingsbeleid van de gemeente willekeurig. Tot slot is de heffingsambtenaar in de uitspraak op bezwaar niet ingegaan op eisers specifieke situatie.

De heffingsambtenaar vindt dat hij de naheffingsaanslag parkeerbelasting wel terecht heeft opgelegd. De vraag of eiser(s vader) een fout heeft gemaakt, vindt hij niet relevant. Er is geen discussie over het feit dat eiser ter plaatse heeft geparkeerd en dat er geen parkeerbelasting was voldaan. Dat is voldoende om een naheffingsaanslag parkeerbelasting op te leggen. Daarvan kan alleen worden afgezien als er sprake is van een overmachtssituatie, maar dat is hier niet gesteld noch gebleken. Daarnaast ziet de heffingsambtenaar af van aanslagoplegging als blijkt dat de parkeerapparatuur niet functioneerde, maar zo’n geval heeft zich niet voorgedaan. De invoerfout van eisers vader was ook niet het gevolg van eventueel niet functionerende parkeerapparatuur. Verder is de opgelegde naheffingsaanslag niet buitensporig hoog. De hoogte van de naheffingsaanslag is in overeenstemming met de toepasselijke gemeentelijke verordening en het Besluit gemeentelijke parkeerbelastingen. De werkelijke kosten liggen voor de gemeente zelfs beduidend hoger (gemiddeld € 128,30). Tot slot zegt de heffingsambtenaar dat de uitspraak op bezwaar voldoende is gemotiveerd. Die is wel kort en bondig, maar er blijkt voldoende uit wat de redenen waren om de aanslag te handhaven. Volgens vaste rechtspraak is het daarvoor niet vereist om op alle bezwaargronden in te gaan.

De bewijslast dat de naheffingsaanslag parkeerbelasting terecht is opgelegd, rust op de heffingsambtenaar. De rechtbank vindt dat de heffingsambtenaar aan zijn bewijslast heeft voldaan. Eiser wist namelijk dat hij ter plaatse op het genoemde tijdstip parkeerbelasting moest voldoen en hij heeft dat niet gedaan. Dit blijkt uit het volgende. De onder 2. genoemde feiten zijn tussen partijen niet in geschil. Ook heeft eiser op de zitting erkend dat hij op het moment dat hij zijn auto parkeerde wist dat ter plaatse een verplichting gold om betaald te parkeren.

Eiser verzoekt om coulance. Zijn vader had de intentie om eiser als bezoeker aan te melden via een parkeerapp zoals hij dat vele keren daarvoor al had gedaan en wat de heffingsambtenaar ook kan controleren aan de hand van de parkeerhistorie.

Eiser vindt de naheffingsaanslag parkeerbelasting buitensporig hoog. De heffingsambtenaar heeft daartegenover onbestreden gesteld dat de hoogte van de naheffingsaanslag in overeenstemming is met de toepasselijke gemeentelijke verordening en het Besluit gemeentelijke parkeerbelastingen. Ook heeft hij gesteld en inzichtelijk gemaakt dat de werkelijke kosten voor de gemeente 's-Hertogenbosch zelfs beduidend hoger liggen dan het toegepaste kostenverhaal. De rechtbank vindt daarom dat eiser geen gelijk heeft. Voor zover eiser bedoelt te zeggen dat de hoogte van het toegepaste kostenverhaal moet worden gematigd gelet op de omstandigheden van dit geval, is dat in feite (ook) een beroep op coulance. In 4.2.1. heeft de rechtbank al uitgelegd waarom zij daarover geen oordeel kan geven.

Eiser vindt ook het handhavingsbeleid van de gemeente willekeurig, doordat in straten met parkeervergunningen veel wordt gecontroleerd terwijl in andere straten – waar sprake is van overlastgevend en gevaarlijk parkeren – niet of nauwelijks wordt gehandhaafd. De rechtbank begrijpt dat eiser hiermee stelt dat sprake is van een onredelijke of willekeurige heffing die de wetgever niet op het oog kan hebben gehad. De rechtbank vindt niet dat daarvan sprake is. Het optreden tegen overlastgevend en gevaarlijk parkeren gebeurt onder verantwoordelijkheid van het openbaar ministerie. (Voetnoot 13) Het optreden tegen het niet betalen van parkeergeld gebeurt onder verantwoordelijkheid van de gemeente. Zelfs als uit objectief vastgestelde gegevens zou blijken dat de handhaving door beide instanties niet goed op elkaar is afgestemd, is nog altijd geen sprake van een onredelijke of willekeurige heffing. Het betreft immers handhaving op grond van verschillende wetgeving door verschillende overheidsinstanties. De rechtbank snapt wel dat dit in de beleving van eiser – en met hem wellicht een groot deel van de inwoners van dit land – in essentie hetzelfde is. Vroeger was dat in juridisch opzicht ook zo. Toen werd via het strafrecht handhavend optreden tegen al deze gedragingen, maar de wetgever heeft dat in de jaren ’80-’90 van de vorige eeuw veranderd. (Voetnoot 14) Sindsdien is sprake van in juridisch opzicht verschillende maatregelen. En van dat laatste moet de rechtbank uitgaan.

Eiser vindt tot slot dat de heffingsambtenaar in de uitspraak op bezwaar niet is ingegaan op eisers specifieke situatie. De rechtbank begrijpt dat eiser stelt dat de uitspraak op bezwaar onvoldoende is gemotiveerd. De heffingsambtenaar erkent dat de motivering wel kort en bondig is, maar stelt dat die voldoet aan de eisen die de rechtspraak daaraan stelt. De rechtbank overweegt dat in het belastingrecht – in tegenstelling tot andere onderdelen van het bestuursrecht – aan de motivering van een uitspraak op bezwaar geen hoge eisen worden gesteld. Dat is een overblijfsel uit het fiscale recht dat gold voor de invoering van de Algemene wet bestuursrecht waarin uitspraken op bezwaar überhaupt niet hoefde te worden gemotiveerd. Slechts de rechter moest in die tijd in zijn uitspraak motiveren waarom hij in voorkomend geval een uitspraak op bezwaar bevestigde. (Voetnoot 15) Inmiddels is die benadering ook in het belastingrecht wel genuanceerd en wordt aangenomen dat (minimaal) een bespreking van de bezwaargronden in de uitspraak op bezwaar is vereist. (Voetnoot 16) Maar als dat laatste niet is gebeurd, kan de heffingsambtenaar de motivering alsnog in de beroepsfase aanvullen en zo een eventueel gebrek in de motivering herstellen. Als eiser daar vervolgens (in de beroepsfase) nog op kan reageren, wordt aangenomen dat hij niet in zijn processuele belangen is geschaad. (Voetnoot 17) Dat is slechts anders als de motivering van de uitspraak op bezwaar zo gebrekkig is dat eiser wel beroep moest instellen om erachter te komen waarom zijn bezwaar niet is gehonoreerd. Afgezet tegen deze maatstaf kan de rechtbank niet zeggen dat eiser beroep moest instellen om te weten te komen waarom de heffingsambtenaar zijn bezwaar ongegrond verklaarde. Verder heeft de heffingsambtenaar in de beroepsfase met zijn verweerschrift nader uitgelegd waarom volgens hem eiser geen gelijk heeft. Eiser heeft hierop kunnen reageren. Zo bekeken is eiser niet in zijn processuele belangen geschaad.

De schriftelijke reactie die eiser naar aanleiding van de beantwoording van de prejudiciële vragen door de Hoge Raad heeft gegeven is in essentie een herhaling van wat eiser eerder in beroep heeft aangevoerd en leidt niet tot een ander oordeel.