Rechtbank Oost-Brabant, eerste aanleg - meervoudig strafrecht overig

Locatie ‘s-Hertogenbosch

Strafrecht

Parketnummer: 01.341332.23

Datum uitspraak: 13 januari 2025

Vonnis van de rechtbank Oost-Brabant, meervoudige kamer voor de behandeling van strafzaken, in de zaak tegen:

geboren te [geboorteplaats] op [2007] ,

thans gedetineerd te: Forensisch Centrum Teylingereind, 2171 AL Sassenheim, Rijkstraatweg 24 .

Dit vonnis is op tegenspraak gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting van 17 juni 2024, 2 september 2024, 25 november 2024, 2 december 2024 en 13 januari 2025.

De rechtbank heeft kennisgenomen van de vordering van de officier van justitie en van hetgeen van de zijde van verdachte naar voren is gebracht.

Nadat de tenlastelegging op de terechtzitting van 2 september 2024 is gewijzigd is aan verdachte ten laste gelegd dat:

Het standpunt van de officier van justitie.

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van het ten laste gelegde: medeplegen van verkrachting en diefstal met geweld van de telefoon van het slachtoffer gedurende de voor de nachtrust bestemde tijd.

Het standpunt van de verdediging.

De raadsvrouw van verdachte heeft primair verzocht verdachte vrij te spreken van verkrachting: omdat het slachtoffer aangaf geen seks te willen met hem, is hij gestopt en is het niet tot penetratie gekomen. Subsidiair heeft zij zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank of er op basis van het dossier wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte zich met zijn aandeel die nacht in het park schuldig heeft gemaakt aan de ten laste gelegde groepsverkrachting met geweld.

De raadsvrouw van verdachte heeft vrijspraak bepleit van de geweldscomponent bij de diefstal van de telefoon. De geweldshandelingen staan wat de verdediging betreft enkel in verband met de verkrachting.

Het oordeel van de rechtbank.

Het juridisch kader. Aan verdachte is een zedendelict ten laste gelegd. Ter beantwoording van de vraag of tot een bewezenverklaring kan worden gekomen moet de rechter onder meer beoordelen of aan het bewijsminimum is voldaan.

Op grond van het bepaalde in artikel 342, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering (hierna: Sv) kan het bewijs dat de verdachte het ten laste gelegde feit heeft begaan, door de rechtbank niet uitsluitend worden aangenomen op de verklaring van het vermeende slachtoffer. Voor een bewezenverklaring dient sprake te zijn van steunbewijs, afkomstig van een andere bron dan het vermeende slachtoffer. In zedenzaken kan een geringe mate van steunbewijs in combinatie met een betrouwbare verklaring van het slachtoffer voldoende wettig bewijs opleveren.

Bij het bespreken van het feit zal de rechtbank eerst ingaan op de verklaringen van de aangeefster en in hoeverre de rechtbank die betrouwbaar acht. Pas als is vastgesteld dat de verklaring van de aangeefster voldoende betrouwbaar is en deze daarmee voor het bewijs kan worden gebruikt, zal het steunbewijs worden besproken.

Betrouwbaarheid verklaringen aangeefster.

Verbalisanten kregen in de vroege ochtend van 16 december 2023, even na 4 uur, een melding over een huilend meisje op het gras in het Geukerspark te Helmond, dat aangaf verkracht te zijn door drie mannen. Verbalisanten troffen aangeefster aldaar aan, haar kaak en neus waren behoorlijk opgezwollen, haar broek hing op haar knieën en haar geslachtsdeel was onbedekt.

Tweeënhalf uur daarna werd met aangeefster een informatief gesprek gevoerd. Zij heeft toen verteld wat haar was overkomen.

De volgende ochtend, op 17 december heeft aangeefster aangifte gedaan van verkrachting en seksueel misbruik. Opnieuw heeft zij (nader) verteld wat er die betreffende nacht in het park was gebeurd.

Drie maanden later, op 19 maart 2024 werd aangeefster aanvullend verhoord.

De rechtbank stelt vast dat de verklaringen van aangeefster niet consistent zijn en in de loop van de tijd steeds minder gedetailleerd worden. Waar zij in het eerste, informatieve gesprek vertelde door alle drie de jongens vaginaal te zijn verkracht, ook anaal te zijn verkracht en op een later moment door twee jongens nogmaals te zijn verkracht gaf zij in het laatste verhoor aan dat zij door slechts één man vaginaal en anaal was verkracht en dat het niet klopte dat zij daarna nogmaals was verkracht.

Op grond van de verschillende verklaringen die aangeefster heeft afgelegd in combinatie met de rest van het dossier concludeert de rechtbank dat haar geheugen mankementen vertoont. In haar laatste verhoor verklaart aangeefster ook zelf dat zij een stuk van het verhaal mist. Dit is voor de rechtbank aanleiding om met name uit te gaan van de eerste verklaringen die door aangeefster kort na de betreffende nacht zijn afgelegd, het informatieve gesprek, de aangifte en daarnaast van haar uitlatingen tegen de verbalisanten die haar in het park aantroffen.

De grote lijn in die verklaringen is dat aangeefster door drie mannen is verkracht, waarbij geweld jegens haar is gebruikt en dat zij daarna nogmaals is verkracht. De rechtbank acht deze verklaringen betrouwbaar gelet op onder meer de wijze waarop aangeefster door verbalisanten in het Geukerspark werd aangetroffen, haar zichtbare letsel, het feit dat zich op haar lichaam en kleding biologische sporen met DNA-matches van vijf verschillende mannen bevonden, waarvan deels in de vagina en de anus en de verklaringen van de verdachten waaruit afgeleid kan worden dat seksueel contact heeft plaatsgevonden.

Dat aangeefster na het verstrijken van de tijd steeds minder wist te verklaren over hetgeen haar is overkomen en eerdere verklaringen deels heeft ingetrokken doet aan de betrouwbaarheid van haar eerste verklaringen niet af.

Met betrekking tot de vraag of de voornoemde - betrouwbaar geachte - verklaringen van aangeefster in voldoende mate te worden ondersteund door andere bewijsmiddelen (het zogeheten steunbewijs) geldt het navolgende.

Bewijsmiddelen.  (Voetnoot 1)

De door de rechtbank gebezigde bewijsmiddelen zijn - omwille van de leesbaarheid van het vonnis - uitgewerkt in de aan dit vonnis gehechte bewijsbijlage. De inhoud daarvan moet als hier herhaald en ingelast worden beschouwd. De bewezenverklaring van de feiten 1 en 2 volgt - tenzij hieronder toegelicht - genoegzaam uit de in de bewijsbijlage weergegeven bewijsmiddelen.

Feitenvaststelling.

De rechtbank stelt op basis van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting vast dat alle verdachten in het onderzoek, namelijk [verdachte] (hierna: [verdachte] ), [medeverdachte 1] (hierna: [medeverdachte 1] ), [medeverdachte 2] (hierna: [medeverdachte 2] ), [medeverdachte 3] (hierna: [medeverdachte 3] ) en [medeverdachte 4] (hierna: [medeverdachte 4] ) zich in de nacht van 16 december 2023 in of in de directe nabijheid van het Burgemeester Geukerspark te Helmond bevonden.

Aangeefster [slachtoffer] zat die nacht in dit park op een bankje. [medeverdachte 3] en [medeverdachte 4] troffen aangeefster daar aan en zijn op dit bankje ieder aan een zijde van haar gaan zitten. Ten minste één van deze twee verdachten werd vervolgens handtastelijk en probeerde haar (borsten) te kussen. Aangeefster wilde dit niet en werd, toen zij probeerde op te staan, door [medeverdachte 3] en [medeverdachte 4] vastgepakt en naar een grasveld gesleurd in ditzelfde Burgemeester Geukerspark. Kort daarna sloot een derde persoon uit de groep aan: [verdachte] .

Aangeefster werd vervolgens door deze drie mannen tegen de grond gedrukt en in haar gezicht geslagen. Haar mond werd met een hand afgesloten, haar armen en benen werden vastgehouden, haar broek werd naar beneden getrokken en zij werd door alle drie de mannen vaginaal verkracht. Vervolgens is zij door meerdere van deze mannen anaal verkracht. Aangeefster heeft zich verzet en heeft daarbij onder meer de mannen aan hun haar getrokken.

Een aantal verdachten is vervolgens op één of meerdere momenten daarna en in verschillende samenstellingen opnieuw naar aangeefster toegegaan, waarbij opnieuw seksueel contact heeft plaatsgevonden. Onder deze personen bevonden zich in ieder geval [verdachte] , [medeverdachte 2] en [medeverdachte 1] . [medeverdachte 2] heeft daarbij in ieder geval de borst van aangeefster betast en [medeverdachte 1] heeft seksuele handelingen verricht waarbij hij heeft geëjaculeerd. Op enig moment is de tas van aangeefster omgekeerd. Haar persoonlijke eigendommen lagen over de grond verspreid. [verdachte] heeft vervolgens de telefoon van aangeefster weggenomen.

Nadere bewijsoverwegingen.

Geweldstoepassing en dwang.

De rechtbank stelt vast dat er met name in het begin, in de aanloopfase naar en tijdens de eerste verkrachtingen door [medeverdachte 3] , [medeverdachte 4] en [verdachte] , fors geweld is gebruikt om aangeefster te dwingen tot het ondergaan van seksuele handelingen.

Aangeefster is, zoals zij zelf ook verklaart, daarna (deels) het bewustzijn verloren. Dit kan zijn veroorzaakt door de alcohol, het geweld of een combinatie daarvan. De conclusie van de rechtbank is dat aangeefster op meerdere momenten, in ten minste twee fases is verkracht. Dit volgt uit de verklaring van aangeefster zelf ten tijde van het informatief gesprek, de verklaringen van [medeverdachte 1] en [medeverdachte 3] die bij seksueel contact in een latere instantie betrokken waren en de verklaring van [getuige] ( [getuige] ) als getuige, die heeft verklaard dat [medeverdachte 1] , [verdachte] en [medeverdachte 3] (weer) naar aangeefster zijn (terug)gegaan. De rechtbank leidt daaruit af dat de verkrachting in meerdere fases heeft plaatsgevonden.

De rechtbank kan niet vaststellen of er na de verkrachting in eerste instantie ook nog (veel) geweld is gebruikt om aangeefster te kunnen betasten en penetreren. De rechtbank acht het voorstelbaar dat aangeefster na de verkrachting en het toegepaste geweld in eerste instantie murw was en de dwang die op haar is uitgeoefend niet meer bewust heeft meegekregen en/of hierdoor niet bij machte was zich actief te verzetten tegen de opvolgende plegers, zoals zij eerder wel deed. Omdat aangeefster zelf niet over geweldstoepassing in een tweede of daaropvolgende instantie verklaart, laat de rechtbank in het midden of er door alle verdachten geweld is toepast. Voor zover dat niet het geval is geweest kan immers geconcludeerd worden dat de opvolgende plegers hun gang met aangeefster konden gaan als gevolg van het eerder door [medeverdachte 3] , [medeverdachte 4] en [verdachte] gepleegde geweld en was derhalve ook in die gevallen sprake van dwang.

Betrokkenheid verdachte.

De rechtbank leidt uit de beschrijving van aangeefster van de ‘derde persoon’ in de eerste fase van de verkrachting af dat zij daarmee verdachte [verdachte] bedoelt. Zij heeft deze persoon in zijn haar gegrepen en van verdachte is een pluk haar (25 haren) tussen de haren van het slachtoffer aangetroffen. Verdachte heeft hier zelf ook over verklaard. De verdediging heeft ter terechtzitting erkend dat verdachte de man met het ‘paddenstoelenkapsel’ (zijnde de omschrijving waarmee het slachtoffer de derde persoon heeft aangeduid) lijkt te zijn.

In onderling verband en in samenhang bezien stelt de rechtbank vast dat verdachte bij het toepassen van het geweld in eerste instantie betrokken is geweest.

Met betrekking tot de vraag of daarnaast tevens sprake is geweest van seksueel binnendringen door verdachte bij aangeefster geldt het volgende.

Verdachte heeft verklaard dat hij een condoom bij zich had en (daarmee) gemeenschap wilde hebben met het slachtoffer. Het gebruik van een condoom kan naar het oordeel van de rechtbank verklaren waarom er diep vaginaal en/of anaal geen DNA (sperma) van verdachte is aangetroffen bij het slachtoffer. De rechtbank concludeert dat verdachte deel uitmaakte van de eerste groep van de drie verdachten die allen aangeefster – in ieder geval – vaginaal hebben gepenetreerd. Verdachte heeft zich daarmee schuldig gemaakt aan het medeplegen van een groepsverkrachting.

Voor het overige worden de verweren weerlegd door de bewijsmiddelen.

op 16 december 2023 te Helmond, tezamen en in vereniging met anderen,

door geweld, te weten: - [slachtoffer] met kracht vast te pakken en - die [slachtoffer] naar een rustige en afgelegen plek te slepen en - die [slachtoffer] met kracht tegen de grond aan te drukken en gedrukt te houden, waardoor die [slachtoffer] niet weg kon gaan en - meermalen die [slachtoffer] met kracht tegen het lichaam te slaan en/of te stompen en

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten.

De eis van de officier van justitie.

De officier van justitie heeft gevorderd verdachte te veroordelen tot een jeugddetentie van 24 maanden met aftrek van voorarrest, waarvan 6 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar onder de algemene en bijzondere voorwaarden zoals geadviseerd door de Raad voor de Kinderbescherming, aangevuld met een meldplicht en de verplichting aanwijzingen van de jeugdreclassering op te volgen en daarnaast te bepalen dat bij het toezicht op alcoholgebruik gebruik kan worden gemaakt van urinecontroles. Voorts heeft de officier van justitie verzocht de bijzondere voorwaarden dadelijk uitvoerbaar te verklaren.

Het standpunt van de verdediging.

De raadsvrouw van verdachte heeft verzocht het onvoorwaardelijke gedeelte van de op te leggen jeugddetentie te beperken tot de tijd die verdachte in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht en verdachte op de dag van de einduitspraak in vrijheid te stellen. Ook heeft zij verzocht aan verdachte geen elektronische monitoring op te leggen als bijzondere voorwaarde.

Het oordeel van de rechtbank.

Bij de beslissing over de straf die aan verdachte dient te worden opgelegd, heeft de rechtbank gelet op de aard en de ernst van het bewezen verklaarde en de omstandigheden waaronder de feiten zijn begaan. Bij de beoordeling van de ernst van de door verdachte gepleegde strafbare feiten betrekt de rechtbank het wettelijke strafmaximum voor jeugdigen en de straffen die voor soortgelijke feiten aan een minderjarige worden opgelegd. Daarnaast houdt de rechtbank bij de strafbepaling rekening met de persoon en de persoonlijke omstandigheden van verdachte.

De rechtbank heeft in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

De aard en ernst van de gepleegde strafbare feiten.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan een groepsverkrachting. Verdachte was destijds 16 jaar oud. Het slachtoffer, een dakloze en kwetsbare 33-jarige vrouw, zat ’s nachts alleen in het park. Twee medeverdachten hebben haar benaderd, ingesloten, onder haar armen gepakt en mee naar een grasveld gesleept. Zij is vervolgens tegen de grond gedrukt en geslagen, haar mond werd dichtgedrukt zodat zij niet om hulp kon schreeuwen en vervolgens is zij op brute wijze meerdere malen en in meerdere rondes verkracht door verdachte en zijn mededaders, zowel vaginaal als anaal. De tas van het slachtoffer werd op de kop gekeerd en verdachte heeft, voordat hij de vlucht inzette, de telefoon van het slachtoffer meegenomen.

Verdachte heeft door zo te handelen op grove wijze inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit en persoonlijke levenssfeer van het slachtoffer. De verkrachting heeft een grote impact op het leven van het slachtoffer gehad en heeft dat nu nog steeds, zo is ter terechtzitting gebleken uit de woorden van de officier van justitie en haar raadsman.

Het behoeft daarnaast geen betoog dat een dergelijke verkrachting - in de nacht, in een openbaar park - gevoelens van afschuw en verontwaardiging oproepen in de samenleving en in het bijzonder gevoelens van onveiligheid bij vrouwen.

Verdachte heeft hiervoor geen oog gehad en zich enkel bekommerd om de bevrediging van zijn eigen lustgevoelens. Daarnaast heeft hij de telefoon van het slachtoffer meegenomen omdat zijn eigen telefoon tijdens het plegen van de verkrachting kapot was gegaan. Ook dit rekent de rechtbank verdachte aan.

De persoon en de persoonlijke omstandigheden van verdachte.

Wat betreft de persoon van verdachte, heeft de rechtbank gekeken naar de rapportages die over hem zijn opgemaakt en hetgeen daarover ter terechtzitting is opgemerkt. Verdachte is psychologisch onderzocht, door M.M.C. van der Ven en R.J.B. Metze is daar op 19 juli 2024 rapport van uitgebracht. Zij concluderen dat er geen aanwijzingen zijn gevonden voor een psychische stoornis of een verstandelijke handicap. Verdachte lijkt zich volgens onderzoekers voldoende doordrongen van de ontoelaatbaarheid van zijn gedrag. Hij wordt in staat geacht zijn gedrag anders te kunnen bepalen. Geadviseerd wordt het ten laste gelegde volledig aan verdachte toe te rekenen. Uit het onderzoek komen wel sociaal-maatschappelijke problemen en acculturatieproblemen naar voren. Om de ontwikkeling van verdachte zo gunstig mogelijk te bevorderen en om de naar voren gekomen risicofactoren omlaag te brengen om zodoende het recidiverisico te verminderen, wordt begeleiding door de jeugdreclassering geadviseerd. Dit zou plaats kunnen vinden binnen het kader van bijzondere voorwaarden bij een deels voorwaardelijke straf.

Ook de Raad voor de Kinderbescherming (hierna: de Raad) heeft een adviesrapport uitgebracht. In het meest recente rapport van 15 november 2024 wordt geconcludeerd dat de ontkennende houding van verdachte, indien hij schuldig wordt bevonden, zorgwekkend is. De Raad vindt het dan ook passend dat er begeleiding vanuit de jeugdreclassering wordt ingezet voor de maximale duur van twee jaar. Als onderdeel van dit begeleidingstraject, acht zij ITB-CRIEM passend. Gezien de leeftijd van verdachte is volwassenenreclassering overwogen, maar acht de Raad jeugdreclassering meer passend omdat verdachte iemand nodig heeft die naast hem staat, hem aan de hand neemt en praktische en pedagogische zaken kan regelen waarbij er outreachend te werk kan worden gegaan. De Raad ziet onvoldoende aanleiding voor een (voorwaardelijke) PIJ-maatregel en onvoldoende mogelijkheden voor een GBM. Alles overwegende, adviseert de Raad een deels voorwaardelijke jeugddetentie met bijzondere voorwaarden en deze bijzondere voorwaarden dadelijk uitvoerbaar te verklaren.

De strafoplegging.

Omdat verdachte ten tijde van het plegen van het feit minderjarig was, past de rechtbank het jeugdstrafrecht toe. Binnen het jeugdstrafrecht wordt bij het bepalen van de straf veel belang gehecht aan wat de straf betekent voor de persoonlijke ontwikkeling van de jeugdige. Er wordt veel meer dan bij het strafrecht voor volwassenen rekening gehouden met de persoonlijke omstandigheden van verdachte.

Doorgaans wordt bij een verkrachting, zoals in deze strafzaak aan de orde is, een onvoorwaardelijke jeugddetentie als uitgangspunt genomen. Bij het bepalen van de straf en de hoogte daarvan houdt de rechtbank rekening met straffen die in vergelijkbare gevallen door rechters zijn opgelegd en met de Landelijke Oriëntatiepunten voor straftoemeting Jeugd. De rechtbank houdt vervolgens in strafverzwarende zin rekening met de omstandigheden waaronder het strafbare feit heeft plaatsgevonden, zoals het feit dat het een groepsverkrachting betreft, de bijzondere kwetsbaarheid van het slachtoffer, de mate en de ernst van het gebruikte geweld en de bijzonder vernederende setting. Het slachtoffer is ’s nachts in een verlaten park mishandeld en daarna meermalen zowel vaginaal als anaal verkracht en vervolgens als oud vuil achtergelaten. Dit alles maakt dat de rechtbank van oordeel is dat in beginsel een jeugddetentie voor de duur van vijftien maanden passend is.

De rechtbank heeft evenwel ook oog voor de jeugdige leeftijd en achtergrond van verdachte. Ook heeft het gebrek aan toezicht op en begeleiding van verdachte, die als alleenstaande minderjarige vreemdeling in Nederland verblijft mogelijk een rol gespeeld bij de totstandkoming van de delicten.

De rechtbank zal van voornoemde straf een gedeelte van drie maanden voorwaardelijk opleggen om verdachte ervan te weerhouden opnieuw strafbare feiten te plegen.

Aan deze voorwaardelijke straf zullen na te noemen bijzondere voorwaarden worden gekoppeld. Naast oplegging van de voorwaarden die door de Raad in het advies van 15 november 2024 zijn opgenomen, zal de rechtbank bepalen dat verdachte wordt verplicht zich te melden bij de jeugdreclassering en wordt verplicht de aanwijzingen die hem worden gegeven op te volgen. Aan het toezicht op alcoholgebruik wordt verbonden dat verdachte verplicht is mee te werken aan urinecontroles als dit van hem wordt gevraagd. In afwijking van het verzoek van de raadsvrouw van verdachte, zal de rechtbank ook de voorwaarde opnemen dat verdachte meewerkt aan elektronische monitoring als de reclassering dit nodig acht. Omdat deze voorwaarde is geformuleerd als optioneel, ziet de rechtbank daarin geen belemmering.

Omdat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan een misdrijf dat is gericht tegen en gevaar heeft veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een persoon en omdat er tot op heden onvoldoende zicht is op de totstandkoming van het delict en de risicofactoren die hierin een rol hebben gespeeld, is de rechtbank van oordeel dat - zolang er geen setting met beschermende factoren aanwezig is - er ernstig rekening mee moet worden gehouden dat verdachte wederom een dergelijk misdrijf zal begaan. Daarom zal zij bevelen dat de hierna op grond van artikel 77z van het Wetboek van Strafrecht te stellen voorwaarden en het op grond van artikel 77aa van het Wetboek van Strafrecht uit te oefenen toezicht dadelijk uitvoerbaar zijn.

De rechtbank zal een lichtere straf opleggen dan de door de officier van justitie gevorderde straf, nu de rechtbank tot een andere bewezenverklaring ten aanzien van feit 2 komt en van oordeel is dat de straf die de rechtbank zal opleggen de ernst van het bewezen verklaarde voldoende tot uitdrukking brengt. De rechtbank ziet geen pedagogische meerwaarde in het opleggen van een groter onvoorwaardelijk deel jeugddetentie om de ernst van de diefstal tot uitdrukking te brengen.

Het standpunt van de officier van justitie.

De officier van justitie refereert zich wat betreft de hoogte van de materiële schadevergoeding aan het oordeel van de rechtbank. Hij heeft de rechtbank verzocht gebruik te maken van haar schattingsbevoegdheid, in dat verband een redelijk en billijk bedrag te bepalen en de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk te verklaren in de vordering.

Wat betreft de vordering tot vergoeding van immaterieel geleden schade heeft de benadeelde partij zonder meer recht op toekenning van een hoog schadebedrag. De officier van justitie refereert zich aan het oordeel van de rechtbank wat betreft de hoogte daarvan.

De officier van justitie heeft verzocht het toe te wijzen bedrag te vermeerderen met de wettelijke rente, aan verdachte de schadevergoedingsmaatregel op te leggen en de hoofdelijkheid te bepalen.

Het standpunt van de verdediging.

De raadsvrouw van verdachte heeft zich op het standpunt gesteld dat op dit moment enkel de post ‘reiskosten’ kan worden toegewezen en de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in haar vordering. Wat betreft de immaterieel geleden schade, heeft zij verzocht het toe te wijzen bedrag sterk te matigen en refereert zij zich aan het oordeel van de rechtbank welk bedrag passend is gelet op alle omstandigheden.

Beoordeling.

Materiële schade.

De rechtbank acht toewijsbaar, als rechtstreeks door het bewezen verklaarde feit toegebrachte materiële schade, € 44,55 aan reiskosten, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 19 maart 2024 tot aan de dag der algehele voldoening.

De rechtbank zal de benadeelde partij niet-ontvankelijk verklaren in de overige onderdelen van de vordering tot vergoeding van materieel geleden schade, omdat deze posten niet nader zijn onderbouwd. Nader onderzoek naar de juistheid en omvang van de vordering (in zoverre) zou een uitgebreide nadere behandeling vereisen. De rechtbank is van oordeel dat de behandeling van (dit deel van) de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

De benadeelde partij kan deze onderdelen van de vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Immateriële schade.

Naar het oordeel van de rechtbank brengt de aard en de ernst van de normschending door verdachte mee dat de relevante nadelige gevolgen daarvan voor de benadeelde partij zo voor de hand liggen, dat een bedrag aan immateriële schade passend is. De immateriële schade is verder enigszins onderbouwd met een onderliggend stuk dat ziet op de klachten van/psychische gevolgen voor benadeelde en de geindiceerde behandeltrajecten.

De rechtbank heeft acht geslagen op “De Rotterdamse Schaal” en aansluiting gezocht bij de categorie toekenning van smartengeld zonder aangetoond letsel bij seksuele misdrijven, specifiek verkrachting. Het toe te wijzen bedrag ligt meestal tussen € 4.000,- en € 12.500,-. Gelet op de omstandigheden en de bedragen die in vergelijkbare gevallen zijn toegekend acht de rechtbank een bedrag van € 15.000,- billijk en wijst zij de vordering tot dit bedrag toe, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 16 december 2023 tot aan de dag der algehele voldoening.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard. Dit deel van de vordering kan derhalve slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

De rechtbank:

Bewezenverklaring

Strafbaarheid

ten aanzien van feit 1

verkrachting, terwijl het feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen;

ten aanzien van feit 2

diefstal;

Strafoplegging

Voorwaarden daarbij zijn dat de veroordeelde gedurende de proeftijd:

Omdat er ernstig rekening mee moet worden gehouden dat de veroordeelde wederom een misdrijf zal begaan dat gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen, beveelt de rechter, gelet op artikel 77za Wetboek van Strafrecht dat de gestelde voorwaarden en het uit te oefenen toezicht, dadelijk uitvoerbaar zijn.

Benadeelde partij

Voormeld bedrag bestaat uit 44,55 euro materiële schade en 15.000,00 euro immateriële schade. De vergoeding van materiële schade wordt vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 19 maart 2024 tot aan de dag der algehele voldoening. De vergoeding van immateriële schade wordt vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 16 december 2023 tot aan de dag der algehele voldoening.

Beslissing op de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer] :

Voorlopige hechtenis

-heft op het tegen verdachte verleende bevel tot voorlopige hechtenis met ingang van het tijdstip waarop de duur daarvan gelijk wordt aan de duur van het onvoorwaardelijk deel van de opgelegde vrijheidsstraf.

Dit vonnis is gewezen door:

mr. E.M.J. Raeijmaekers, voorzitter, tevens kinderrechter,

mr. H.M. Hettinga en mr. E.L. Traag, leden,

in tegenwoordigheid van mr. N.J.S. Doornbosch, griffier,

en is uitgesproken op 13 januari 2025.